This must be heaven

Vrijdag 21 september van Spearfish naar Riverton.

De route liep via de Big Horn Mountains. Weer een route van de buitencategorie. Niet wat hoogte betreft zoals in de Tour de France, maar wat bochten, asfalt en uitzicht betreft. Vooral dat laatste is zo prachtig met al die herftkleuren. Ook over het asfalt in de VS niets dan lof. Zelden een land gezien waar het wegdek in zo`n uitstekende staat is. Een hemel voor de motorrijder. Aangekomen bij Devils Tower, bleek dit niet meer te zijn dan een monoliet, ontstaan door vulkaanuitbarstingen. Middenin het kale landschap staat deze toren van steen. Aangezien we niet veel tijd hadden zijn we hierna direkt verder gereden, anders hadden we deze puist natuurlijk wel beklommen met stijgijzers.

Onderweg bij het Tourist Station in Aberdeen een tussenstop gemaakt om informatie over de route te krijgen. Hier hoorden we ook dat een een Kawasaki dealer in deze plaats zat. De motor van Hans begon onder het lopen wat te "stotteren" en met nog 34.000 km voor de boeg is het niet verstandig om door te rijden. Ook hier was men ons direkt van dienst, zoals we overal tot nog toe hebben ervaren, wanneer we ergens met eenprobleem(pje) aanklopten. Het leverde echter wel een 3 uur vertraging op. De weg vervolgt door prachtige canyons en een temparatuur van 10 graden op 3000m hoogte. Lekker fris dus. Daarna over de hoogvlakte met schitterende ronde kale rotsen door de Big Horn Canyon naar Riverton.



Zaterdag 22 september Riverton naar Logan via Yellowstone Park.

Totaal deze dag 800 km. Aangezien Hugo de dag ervoor motorpech had gekregen en niet meer verder kon, wilde Rob de motor in een busje laden en naar Salt Lake City brengen, waar een BMW dealer zit. De motor kon echter niet eerder dan dinsdag worden gerepareerd omdat de garage dinsdags gesloten is. Ook een van de JaJa`s (de twee Tsjechen) kon niet meer rijden, omdat zijn band toch harder was gesleten dan hij had ingecalculeerd. Ook hij kon pas op dinsdag in de garage terecht. We bleven dus met z`n drieen over om deze lange tocht te maken. Voordeel is dat we lekker tempo konden maken. Tegen 11.00 uur hadden we al 250 km afgelegd. Het voorportaal van Yellowstone Park was het Grand Teton Park. Na enkele mijlen zagen we een groep fotografen langs de kant van de weg staan. Allemaal toestellen op een statief en druk gebarend naar elkaar. Toen we ter plekke kwamen werd ons duidelijk waarom. Ze stonden aan de rand van een meer waar in het rimpelloze water, de bergen en de flora met al z`n prachtige herftskleuren, weerspiegelden. Een plaatje. Echt een moment om stil van te worden. Zo zie je dit alleen maar in een fotoboek. Hierna moesten we nog 50 km rijden om in het Yellow Stone park te komen. We hadden ingepland om de kleine loop (rondje) te maken van het park. Bij de entree aangekomen deelde de suppoost ons mee, dat de kleine loop ongeveer 4 uur duurt. Het was inmiddels 2 uur en daarna moesten we nog 400 kmrijden naar Logan. Dit zou dus niet lukken en helaas moesten we het park na 1/4 loop al verlaten. Helaas, omdat het een geweldig park is. Het bezit 50% van het aantal geysers ter wereld en ook de natuur is adembenemend. Ook hier weer enkele bisons op twee meter afstand kunnen bekijken. Voor het hele park moet je eigenlijk 4 dagen uittrekken, maar ja, op een wereldreis moet je nu eenmaal keuze`s maken. Tegen 4 uur het park verlaten en inmiddels was het begonnen te regenen, dus de regenkleding aangetrokken en in straf tempo naar "huis". We wilden voor het donker thuis zijn i.v.m. het loslopende wild langs de weg. Tegen 20.00 uur moe maar voldaan in Logan aangekomen.

Wordt vervolgt....