Slechte wegen?

27 augustus
Vandag vertrekken voor een rit van plm. 420 km. naar Imantau.
Dit dorpje ligt aan het Imantau meer en schijnt een schitterende locatie te zijn. Bovendien ligt het guesthouse ook nog eens direct aan het water.
Voor de route was er eigenlijk maar één mogelijkheid. Een lus in de route maken was niet mogelijk, dus besloten wij om af en toe de route te verlaten een kijkje in de dorpjes of bij de kolcheves (grote boerderijen voor gezamenlijk gebruik) te nemen. Toen we een tweehondered meter van de route een grote serie landbouwmachines zagen staan, zowel spiksplinternieuw, gebruikt als afgedankt, besloot Joost eens een kijkje te nemen. Motor op het pad gestald en naar de machines gelopen. Plotseling hoorden wij uit het niets een barse stem iets in het Kazachstaans roepen. Joost hoorde niets en liep ongestoord verder. Jacques ving de boer op en probeerde met gebaren uit te leggen dat wij geen kwade bedoelingen hadden. Met een stukje bountie en een handdruk werd de vrede gesloten. De boer maakte met gebaren duidelijk, dat hij op het punt gestaan had om zijn geweer te halen.. Na een korte rondleiding namen we hartelijk afscheid. Het valt sowieso op, dat de Kazachstaanse bevolking veel vriendelijker en opener is dan de Russische. Passerende auto`s toeteren, de bestuurders zwaaien en steken een duim op. Ook veel belangstelling voor de motoren en onze reis wanneer we ergens stoppen voor de lunch. Het eerste deel van de dagroute waren de wegen nog uitstekend. Gaandeweg veranderde dit. Steeds vaker grote potholes in het wegdek. Opletten was geboden want met volle vaart in zo`n pothole kan een knik in de velg opleveren of in het ergste geval een buiteling. Op een gegeven moment was het asfalt helemaal weg en restte er nog wat oude onderlaag. Staande op de voetsteunen kom je er dan het beste doorheen, omdat je de gaten vanuit deze staande hoogte eerder ziet aankomen en beter kunt ontwijken. Voor de lunch, in een voormalige 'politiepost', bestelde Joost gewoon weer borsch d.i. koolsoep. Jacques en ik wilden wel eens wat anders en riepen soep en tegelijkertijd maakten we kippegeluiden. Een vorige keer kregen we heerlijke gevulde kippensoep. We dachten dat het deze keer ook gelukt was, maar we kregen gewoon borsch met twee spiegeleieren. Smaakte prima trouwens. De taal blijft een probleem, want bijna niemand spreekt Engels, Duits of een andere taal. Het laatste deel van de route werd de weg steeds slechter en moesten we steeds vaker op de stepjes staan om tussen de grote en kleine gaten door te manouvreren. De potholes zijn soms wel 1 á 2 meter in doorsnede en 30 tot 50 cm diep. Bovendien had het geregend en dan is het inschatten van de dieptes helemaal onmogelijk. Maar alles liep voorspoedig totdat we bij het plaatsje voor Imantau niet de weg er omheen namen maar de weg door het dorp. En die wegen zijn veelal van zand-klei en erg glibberig na een regenbui. Maar het moest lukken. Totdat we opeens Joost niet meer in de spiegels zagen. We reden een honderd meter terug en daar lag zijn motor middenin een grote pothole. Zelf ook onder de modder.
Gelukkig viel de schade aan mens en machine mee en konden we doorrijden naar Imantau, waar Joost eerst staande in het water zijn kleding gedeeltelijk heeft gewassen.
Het guesthouse lag inderdaad prachtig aan het water met een fantastisch uitzicht over het meer. Na een stevig diner, gekookt door de gastvrouw, hebben we 's avonds nog van de banja genoten. De banja is een sauna welke op hout wordt gestookt. Nog genoten van een prachtige zonsondergang en lekker in mijn eentje naar muziek geluisterd aan de waterkant.

28 augustus
Slechts weer een korte route van 500 km. naar Astana, de hoofdstad van Kazachstan.
Het eerste deel voerde door de prachtige omgeving van het Imantau meer. Mooie bossen en indrukwekkende vlaktes. Daarna begon weer het rijden over de saaie 'snelweg'. Een verademing was de korte omweg via het Kostanay national park. Na 50 km. kwamen we echtr weer op de 'snelweg'. Op veel plaatsen wordt er nog aan gewerkt, maar is deze wel open voor het verkeer. Een 6 tot 8 baans snelweg met superstrak asfalt. En dat zeker een 100 km. lang tot aan Astana. Deze hoofdstad is een verhaal apart. Plm. 15 jaar terug was dit nog een onbeduidend dorpje. Nu is het een grote stad met prachtige overheidsgebouwen. Steden als New York en Las Vegas moeten hier als voorbeeld hebben gediend.
Wat uitgaan betreft zijn de mogelijkheden, dankzij de Islamitische invloed, beperkt dus ondanks dat het zaterdagavond was lagen we tegen 1.00 uur in bed.
De volgende dag naar Pavlodar gereden. 425 km. over een weg waar bijna geen bocht in zit. Soms met een prachtig vergezicht maar wat rijden betreft erg saai.
Nog 1 dag in Kazachstan en dan op naar Barnaul in Rusland. Waarschijnlijk weer veel kilometers over de drukke weg met stinkende vrachtautos.