eerste indruk China

De overgang van Mongolie naar China voelt als een cultuurshock. In het grensdorpje aan de Mongolische zijde zien we stoffige wegen, onverzorgde mensen en een dorp waar helemaal niets te beleven of te zien valt. Wanneer je dan China binnenkomt met als grensplaats een schone stad met grote 4 baans wegen en vriendelijke mensen, restaurants waar (mondjesmaats) Engels wordt gesproken, waar je eindelijk weer eens een goed kopje koffie kunt bestelllen enz., dan voelt dat alsof je in een andere wereld binnenkomt.
Het begin van de eerste rit in China was verrassend. Zoals gezegd prachtig geasfalteerde wegen en zomaar ineens in de velden langs de weg, tientallen grote Jurassic park beesten van brons welke meters hoog en lang zijn. Gewoon als decoratie langs de weg. Dit moet een vermogen hebben gekost. Wanneer je dan verderop een dorpje binnenrijdt, waarvan de huizen nog van leem zijn, dan is de tegenstelling tussen stad en dorpjes wel erg groot. In de steden wordt volop nieuw gebouwd in allerlei architectuur stijlen door elkaar. Grote flatgebouwen, maar wel in een mooie vormgeving. De lemen huisjes verderop steken hiervan wel erg grillig af. Huisjes welke nog worden gestookt door het verbranden van gedroogde koeievlaaien. Verder wordt er nog veel gestookt op kolen. De omgeving is verder erg vlak, zoals het zuiden van Mongolie schijnt te zijn. Daar hebben we tijdens de treinreis dus niet veel gemist. Op de wegen in de stad rijden mooie nieuwe auto´s en op het platteland karren met paarden, gemengd door jong en oud. Op de fietsen, bromfietsen en gemotoriseerde laadwagentjes wordt trouwens van alles vervoerd. We zagen een schapenhandelaar op een bromfiets onderweg naar de markt met achterop 5 schapen. Aan beide zijden van de bagagedrager twee schapen en dwars eroverheen nog een schaap. Of op het gemotoriseerde karretje welke helemaal was volgeladen met op elkaar gestapelde schapen-geiten. Bromfietsen afgeladen met stro of maïs, het kan en mag allemaal. Het rijden in China is soms een roulette. Regels zijn er blijkbaar niet zoveel of ze worden met voeten getreden. Op kruisingen is het vaak een kwestie van wie de brutaalste is. Waar grote wegen-straten bij elkaar komen is er vaak een gigantisch plein gemaakt waarop het onduidelijk is wie waar weg komt of wie welke kant opgaat. En het gaat nog allemaal goed ook. In het drukke stadsverkeer is het ook een kwestie van voorzichtig dringen en vooral veel toeteren. Mensen kruipen voor en niemand die boos kijkt of een vinger opsteekt. Gewoon zelf ook er tussendoor wringen. Op de snelwegen is het heel normaal dat een (vracht)auto op de baan van het tegemoetkomende verkeer snelheid maakt en dan plotseling de weg oversteekt naar zijn eigen weghelft. Dit doet mij sterk aan India denken, maar daar lagen en liepen ook nog eens koeien, honden enz. op de weg. Bovendien zijn de wegen hier in China ook erg stoffig. In verband met de viering van de op 1 oktober 60 jaar geleden revolutie, zijn er extra politieposten opgesteld waar iedereen gecontroleerd wordt. Wij hebben als buitenlanders een speciaal pasje met daarop ons Chinese kentekennummer en een pasje met ons Chinese rijbewijs.

24 september
Vandaag opgestaan met een tegenstrijdig gevoel. Enerzijds verheug ik me op een mooie dag motorrijden door een steeds groener wordend landschap en anderzijds wordt ik wakker met het gevoel dat vandaag mijn speciale vriend Harrie wordt begraven. Dit laatste blijft toch de hele dag mijn stemming beïnvloeden. Het lijkt ook wel of ik er overal mee geconfronteerd wordt. Plotseling wijken we van de geplande route af om een stukje van de Chinese muur te bekijken. Ter plekke komen we in het dorp terecht bij een begrafenis. Allerlei mensen lopen in en uit bij het huisje en buiten het hek staan enkele muzikanten op een vrachtwagen muziek te spelen. Grote vooral rood gekleurde bloemen van papier bepalen voor een groot deel de sfeer. `s Middags hebben we de grotten van Yungang bekeken. Grote Bhoedda beelden van 17 meter hoog zijn verdiept in de rotsen uitgebeiteld. Een eerbetoon aan Bhoedda. Een vrouwtje probeert mij wierookstaafjes te verkopen. Ik besluit er 3 te kopen en deze af te steken voor Harrie. `s Avonds ontvang ik een sms van Franca dat de dienst live op internet te volgen is. Na veel zoeken vind ik de juiste pagina en kan de dienst meemaken. Voelt goed om zo bij het afscheid van Harrie aanwezig te zijn. Toch wel bijzonder dat je zo ver van huis dit kunt meemaken.

24 September.
De geplande dagafstand is 430 km. maar de zuster van Jacques heeft op internet een bezienswaardigheid gevonden welke dicht langs onze route ligt. Slechts 75 km. omrijden. Volgens de gids moet dit te doen zijn mits we om 7.00 uur vertrekken. Dankzij allerlei vertragingen van wegopbrekingen enz. arriveren we 30 minuten later dan gepland. In 45 minuten het aan de rotsen hangende klooster van buitenaf bekeken en direct verder. Nou het is een kamikaze rit geworden. Alles zat tegen. Wegomleggingen, wegopbrekingen, drukte in het verkeer enz. enz. En dit allles bij plm. 30 graden, dus zweten. Bovendien is in het donker door deze steden rijden verre van aangenaam. Zoals gezegd, iedereen dringt voor en met al die koplampen zie je door de bomen het bos niet meer. Bovendien gaan je ogen in de loop van de dag prikkelen door al dat stof maar vooral door de smog. Hoe dichter je bij de steden komt, hoe dichter de lucht zit. Foto`s maken van vergezichten heeft geen zin door al deze smog. Je kunt met het blote oog al niet eens duidelijk in de verte kijken. Bij de wegopbrekingen is het helemaal stof happen. De omleidingen zijn niet zoals bij ons tijdelijk verhard, nee er wordt gewoon van zand een omleiding gemaakt. De aanhoudende droogte verergert alles nog eens. Wanneer er een auto voor je rijdt zie je geen hand voor de ogen. We komen er dan ook uit te zien als stofpoppetjes. Aangekomen in het hotel om 20.00 uur nemen we eerst een frisse douche en stellen de bezichtiging van de oude stad Pingyao maar uit tot morgen. We kunnen dan namelijk wat later vertrekken, omdat de dagafstand slechts 340 km. is. Het hotel is gelegen in de oude binnenstad en volledig in oude Chinese staat. Kleine kamertjes met een gigantisch 2 tot 6 persoonsbed. Gelukkig scheiden onze twee helften zich middels een ontbijttafeltje. Wanneer we `s avonds de stad ingaan voor het avondeten, hoor ik twee jongedames Nederlands spreken. Na een opmerking komen we aan de praat en blijken ze 10 dagen door China te reizen en zijn ze woonachtig in Mariënberg en Vriezenveen. Jettie is als motorrijdster helemaal jaloers omdat ze ook graag met de motor zou willen reizen. Een foto van haar op mijn motor de volgende dag maakt veel goed. Een leuke ontmoeting zo ver van huis.

25 september
Vandaag gaat de rit naar Hukou, waar zich de op één na grootste waterwallen van China bevinden. We kunnen maar niet gewend raken aan het vele stof op de wegen buiten de stad. In de steden zijn de straten schoon en breed. In de stad Taiyuan reden we zelfs over een bijna verlaten 2x5 baans weg de stad binnen. Het lunchen onderweg levert vaak komische taferelen op met de locale mensen. Heel veel nieuwsgierigheid voor onze motoren en vragen over de boxermotor. Ook de prijs is een geliefde vraag, maar we hebben afgesproken niet de werkelijke prijzen te noemen, omdat dit soort prijzen buiten hun bevattingsvermogen vallen. De lokale lunchtentjes is een gebeurtenis op zich. Kleine donkere, vies ogende hokjes waar de kokkin in 10 minuten tijd vanuit een donkere vies ogende keuken een heerlijke Chinese lunch weet te serveren voor de prijs van 3 euro p.p. De dagtrip eindigde in het plaatsje Hukou gelegen aan de Gele Rivier in China. De beroemdste rivieren in China en één van de langste ter wereld. De rit naar Hukou gaf de prachtigste vergezichten over het dal van de Gele rivier, welke zijn naam ontleend aan het vele meegevoerde gele rivierzand.

26 september
Vanmorgen eerst de watervallen bezocht. De grootte viel erg tegen, maar er was een lokaal (regionaal) feest wat volgens ons ter ere van de fruitteelt was, want er stonden vele dozen met de prachtigste appels. Deze hebben we onderweg tijdens een stop kunnen testen want ze hingen ook volop in de bomen langs de weg. Heerlijk sappig. Elke appel wordt aan de boom tijdens het groeiproces beschermd tegen de zon door elke appel in een rood of zwart papiertje te pakken. Zo verkleurd de appel niet. Net voor zonsondergang waren we binnen. Wederom onder het stof en bezweet en vermoeid. Omdat we 2 nachten in deze plaats Xi Àn blijven kan de motorkleding worden gewassen, zodat we er voor de laatste etappe van 14 dagen weer tip top bij lopen.

27 september
Vandaag hebben we het Terracotta Warriors leger bezocht. Ontdekt door boeren welke aan het boren waren naar grondwater. Plotseling brachten ze scherven naar boven. Onderzoek in de jaren erna leverde verrassende materiaal op. Over een grote oppervlakte bleken ondergrondse kamers te bestaan waarin plm. 7000 keramiek soldaten en paarden stonden opgesteld. Dit als symbool voor de troepen welke de overleden keizer nodig had voor in het hiernamaals. Normaal werden er echte mensen voor gebruikt, maar door de vele oorlogen waren deze in de strijd nodig en derhalve is er voor keramieken soldaten gekozen.