De laatste dagen

29 november Porvenir naar Rio Grande 226 km
De route voor vandaag was grotendeels een goed begaanbare pisteweg en de gevreesde harde wind viel erg mee. Dit zou wel eens een korte dag kunnen worden met een grensovergang naar Argentinie want de staking van de Chileense douane was volgens ons voorbij.
Bij de grens aangekomen bleek het tegendeel waar.
Wij kregen wel een stempel in ons paspoort van de politie , maar de douane wilde de papieren voor de motoren niet afstempelen.
Ze waren wederom in staking en volgens de aankondigings pamfletten tot vannacht 0.00 uur.
Balen dus maar er was hoop want er ging een gerucht dat ze wellicht om 20.00 uur nog even open zouden gaan. Het was nog maar 10.30 uur dus zou het een zeer lange dag van wachten worden.
Plotseling kwam er om 15.00 uur beweging en de mededeling, dat de grens om 15.30 uur open zou gaan en er op volgorde van binnenkomst vanmorgen afgewerkt zou worden.
De motoren waren dus als eerste van de voertuigen aan de beurt, met tevens als voordeel dat wij daardoor ook als eerste bij de Argentijnse grens waren.
Hier duurde het slechts een paar minuten dus viel de dag toch nog mee

30 november Rio Grande naar Ushuaia 200 km
Een beetje vreemd opstaan, want dit was de laatste routedag.
In Ushuaia zouden we onze meest zuidelijke eindbestemming bereiken en was de reis ten einde.
Waarom weet ik niet maar wij dachten bijna allemaal , dat dit laatste stuk naar het zuidpuntje van Argentinie een kaal en winderig landschap zou zijn.
Het tegendeel is waar. Wij reden over een prima asfaltweg onder een zonnetje met weinig wind door een prachtig berglandschap.
Een mooie laatste rit.
Afspraak was dat wij allemaal om 17.00 uur bij het eindbord zouden verzamelen om een groepsfoto te maken. De meesten gingen daarom eerst naar het hotel want wij waren al om 12.30 uur in Ushuaia en het bord lag nog 24 km.verder in het Nationale park.
Aart, Tjaard, Christoph en ik besloten om direct door te rijden, want het weer was nu nog zonnig en helder en de kans dat het omslaat was groot.
Wij waren dus als eersten bij ons einddoel.
Een vreemd gevoel, want nu was het echt voorbij.
Toch ook een trots en tevreden gevoel. We hadden alle vier zonder grote problemen de finish gehaald. Leuke bijkomstigheid is dat Tjaard en ik in Anchorage als eersten zijn vertrokken en wij zonder dat wij dit nastreefden ook als eersten op het eindpunt waren.
In het park gezamenlijk het bereiken van ons einddoel met een lunch gevierd en tot 17.00 uur op de anderen gewacht. Het weer was inmiddels inderdaad omgeslagen en het was begonnen te motregenen.
Dit op de gladde zandweg zou wel eens voor problemen kunnen zorgen op de terugweg.
Bij het bord aangekomen bleek er nog niemand te staan. We besloten om nog 10 minuten te wachten en dan naar het hotel te gaan wanneer er nog niemand was.
Om 17.15 kwamen er slechts 4 motoren. Door de regen en andere omstandigheden hadden de anderen besloten niet mee te gaan en bestaat de groepsfoto dus slechts uit 8 personen.
De gladheid op de terugweg viel mee, dus om 18.30 uur konden wij ons resultaat met een biertje vieren.

1 december
Vreemd opstaan vanmorgen, want er hoefde niet meer gereden te worden. Vandaag de koffers opnieuw inpakken en besluiten wat direct mee naar huis moet en wat in de motorkoffers kan blijven.
De motor nog even afspoelen, want op de natte zandweg was deze weer erg vies geworden.
Morgen wordt de motor in de container geladen en wij vertrekken dinsdag om 7.15 uur vanuit het hotel en komen woensdag om 15.55 uur aan op Schiphol.
Met de 4 vier tijdsverschil een terugreis van 30 uur, maar het gevoel van weer thuiskomen bij de Jeannette, Joran, Marije en Michiel en vrienden overheerst. De 103 dagen van huis zijn lang genoeg geweest.