Coober Pedy naar Maree

Zaterdag 27 oktober.

Het is deze morgen moeilijk opstaan vanuit zo`n geweldig bed, maar de wekker loopt gewoon om 6.30 uur af.

Toen we onderweg naar Kings Canyon besloten om om te keren vanwege de slechte weg, zeiden we gedrieen tegen elkaar dat we niet meer over de dirt roads zouden gaan wanneer dit niet absoluut noodzakelijk. Vandaag stond de route naar Moree op het programma. Via een dirt road van 350 km of via een omweg van 700 km. Toch maar besloten om de dirt road te nemen. De informatie over deze weg, afkomstig van de lokale politie, gaf de doorslag. De weg was ook toegankelijk voor gewone personenauto`s en de postauto ging ook drie maal per week over deze weg. Bovendien heb ik dit type motor niet voor niets gekocht en in Pakistan/India staan ons ook zulke wegen te wachten en is omrijden niet mogelijk. Dus meteen een goede training. Theo, Jan en Hans besloten 's avonds al om de omweg te nemen en Edy deelde de volgende morgen mee, dat hij geen risiko`s wilde lopen, dus begonnen Rob, Dafne en ik om 8.00 uur aan deze tocht. Na 10 km vroeg Dafne aan Rob of wij wel op de juiste track zaten. Volgens hem wel en vervolgens vroeg Dafne hetzelfde na 30 km. Toen bleek dat we inderdaad op de verkeerde track zaten. We gingen noordwaarts i.p.v. oostwaarts, dus het hele stuk over de dirt road terug gereden. Even bijtanken met de motor en een kop koffie en op weg via de juiste track. Aangezien het "fout" gereden gedeelte prima was verlopen gaf dit vertrouwen voor de overige route. Toch wel indrukwekkend over zo`n weg door de middle of nowhere. Death Valley in de VS was dood en verlaten, maar deze woestijn doet daar niet voor onder. Gewoon zover je kunt zien "niets". Geen boompje, geen plant, echt een desolaat landschap.
Na 30 min. rijden moesten we door een hek van een afrastering midden door de woestijn. Op het bord staat te lezen, dat dit een Dingo fence is. De afrastering loopt van de oost- naar de westkust door Australie om de Dingo`s uit het zuidelijk gedeelte te houden vanwege de schapen enz. Volgens mij is Australie 3500 km breed dus de afrastering, welke zich door het land slingert, nog veel langer. Bij de openingen van het hek liggen wildroosters in de grond.
De weg is afwisselend goed, waar we met een gem. snelheid van 40 km/u rijden tot beter, waar 80 km/u mogelijk is. Het rijden gaat ook steeds relaxter, mede omdat het zelfvertrouwen toeneemt naarmate we vorderen. De harde wind maakt het wel lastiger maar ook boeiend. Door de harde wind en de hoge temperatuur ontstaan er kleine zand tornado`s welke de weg kruizen. Prachtig om te zien hoe Rob erin duikt. Wanneer je zo`n "stormpje" induikt voel je de wind rukken en het rode stof ontneemt je voor even het gezicht. In de achteruitkijkspiegel zie ik de lichten van de motor van Dafne uit het stof komen. Dit herhaalt zich drie keer kort achter elkaar. Prachtig. Het landschap verandert in een "meren"landschap. Er staat echter al jaren geen water meer in. Het meer links van ons is qua oppervlakte gelijk aan 1/3 van de Middellandse zee. En nu is het een woestijnvlakte.Tegen drie uur zien we links een flinke dusttornado ontstaan en we wachten totdat deze de weg gekruist heeft. Enkele minuten later geeft de thermometer 47.5 graden celcius aan. Met de helm op, handschoenen aan, leren broek en jas aan is het dus zweten geblazen en moeten we veel drinken. Iets uittrekken is er niet bij i.v.m. de bescherming van de kleding bij een valpartij.
Tegen 17.00 uur arriveren we in Maree en tegen 18.00 uur arriveren de Jaja`s. Net op tijd want 15 minuten later begint het echt te "zandstormen". Het zand dringt door alle gaten en kieren in het hotel. Overal in mijn kamer ligt zand. Zelfs op het kussen en in bed. 's Avonds tegen 22.00 uur is het nog boven de 40 graden. Mede doordat het ook nog iets begint te spetteren, blijft het rode zand op de motor plakken. De volgende dag zat de hele motor onder het rode stof.
Deze dag 450 km over dirt roads gereden. De motor heeft zich op deze wegen met stenen, kiezels en zand bewezen als een uitstekende motor onder deze omstandigheden. Trots op mezelf, dat ik het gefikst heb en het bovendien ook nog leuk vind, ga ik naar bed.