Van Quetta naar Taftan

Zondag 2 december

Heerlijk om in zo`n hotelkamer wakker te worden. Het was nog vroeg want we wilden op tijd vertrekken. De planning was om vandaag met z`n drieen naar Taftan, aan de Iraanse grens, te rijden. Een afstand van 625 km. Volgens onze informatie een goede weg, maar dat hadden we al vaker gehoord. Uiteindelijk vertrokken we om 8.30 uur. Het had 's nachts gevroren en het was koud. Gelukkig 's ochtends de winterkleren aangetrokken, dus van de kou niet veel hinder gehad. De eerste 50 km waren inderdaad goed wat wegdek betreft. Het probleem was, dat de benzinestations geen benzine hadden en we reden bijna droog. Uiteindelijk hebben we benzine kunnen kopen bij particulieren langs de route. Deze hebben de benzine in oliedrums langs de weg staan en verkopen deze onder de normale prijs. Toch gek dat de officiele stations droog staan en deze particulieren volop benzine hebben. Op onze verdere weg zijn we tientalen pickups volgeladen met jerrycans benzine tegengekomen. Waar ze vandaan kwamen is ons nog steeds onduidelijk. Eerst dachten we uit Iran maar bij de grens was niets te zien. De mooie asfaltweg veranderde weer eens in een wegopbreking, dus grote stukken over aangereden stenen gereden. Gelukkig was dit slechts een stuk van plm. 30 km en daarna werd het weer goed en gingen we de bergen in. Mooi asfalt en prachtige bochten, smullen dus, en bovendien was het landschap indrukwekkend mooi. De bergen lijken van hard zand te zijn. Het zijn echt kale bergen in een geel/beige kleur. Troosteloos maar toch ook mooi. Het klopte exact met de beelden welke je ziet in een reportage over Afghanistan. Wanneer je door bergdorpjes in deze gebieden rijdt kun je je voorstellen, dat deze mensen verstoken van elektriciteit en werk in het geweer komen tegen de gevestigde orde .
Ze hebben helemaal niets buiten hun lemen huis om. Het is dan ook onvoorstelbaar dat hele hordes mannen de hele dag helemaaal niets doen. Wanneer we tanken staan er binnen een mum van tijd 50 mannen om ons heen. Alsof ze op uitkijk staan.
De laatste 325 km. was een "autobahn". Tweebaans welteverstaan, en we konden bijna konstant 140 km per uur rijden.
Tegen 17.00 uur waren we binnen en konden we inchecken in ons "hotel" in Taftan. Rob had ons al gewaarschuuwd, dat we ons er niet teveel van moesten voorstellen en dit was niets overdreven. Geen stromend water omdat water in deze streek in de wostijn schaars is. Slechts 1 kraan in de badkamer waar water uit kwam. Een grote emmer eronder om de wc mee door te spoelem en geen warm water. Een bediende welke 10 woorden Engels sprak en verder een oude bende. Maar er was geen alternatief het was het enige hotel. Toch een maaltijd met kip en rijst kunnen krijgen en maar weer op tijd naar bed.