Noodtoestand in Ulan Baatar

Zaterdag 19 september
Volgens planning vanmorgen op tijd vertrokken om 8.30 uur. Het was een winderige nacht met temperaturen onder het vriespunt, dus het was koud vannacht en de wind gierde om de tent. Bovendien kreeg ik gisteravond een telefoontje van Jeannette, dat Harrie ten Brinke was overleden. Een emotionele slechte nacht gehad dus. Toen we vertrokken was het redelijk helder en niets wees op sneeuw. Gelukkig was er een andere weg retour naar de doorgaande weg, dus bijna geen rul zand. Na een half uur verandering in het weer. Het begon daadwerkelijk te sneeuwen. Eerst enige fijne stuifsneeuw wat overging in een echte sneeuwbui. Niet te geloven. Gisteren lag het hemd nog nat op de rug door het gemartel in het losse zand bij 24 graden en nu was het gewoon koud, ondanks de voorzorg die iedereen had genomen door de dikke motorkleding aan te trekken. Het sneeuwde zo hard dat de omgeving wit werd en wij er als sneeuwpoppen kwamen uit te zien. Wel een leuke ervaring. Er kwamen herinneringen boven van de wereldreis, waar we in Pakistan op weg naar Lorelei ook in de bergen werden verrast door een stevige sneeuwbui en we in het donker binnen kwamen bij het hotel. Gelukkig bereikten we allemaal zonder schade de doorgaande weg. Nu nog 250 km. asfalt, dachten we, en het sneeuwde inmiddels niet meer dus zouden we mooi op tijd in Ulan Baatar zijn om de stad nog te bekijken. Het begon echter weer te sneeuwen en de doorgaande weg bleek na 50 km. niet begaanbaar te zijn. We moesten dus wel over de parallelwegen van zand waar in de vele gaten sneeuwwater stond en bovendien was het zand op sommige plaatsen erg glibberig. Kees Jan brak tijdens een val het schakelpedaal van zijn motor, maar had uit voorzorg een reserve meegenomen dus viel het oponthoud erg mee. Door alle omstandigheden bereikten we tegen 17.30 uur verkleumd het hotel dus eerst maar eens een kwartier onder de douche gestaan. Voor de telefoon hoorde ik van Jeannette dat het in Nederland vandaag juist prachtig weer was. Maar hopen dat het weer opknapt want de komende twee dagen gaan we naar de Chinese grens. Een afstand van 750 km. waarvan 500 km. zonder asfalt.

Zondag 16 september.
Gisteravond kregen we te horen dat vandaag niemand de stad uit mag i.v.m. de weersomstandigheden. Er waait in het zuiden van Mongolie een te harde wind wat te gevaarlijk is om te rijden voor alle verkeer. Het schijnt dat hetzelfde een 5 jaar geleden ook is gebeurd, zonder rijverbod, en toen zijn er diverse mensen om het leven gekomen. Met name voor de nomaden is het gevaarlijk. De dieren welke ze hebben, lopen weg voor het aanstaande slechte weer. Ze lopen a.h.w. voor de storm uit. Omdat de dieren de basis vormen van hun levensonderhoud trekken de nomaden met ze mee. De zwakke dieren en mensen overleven dit niet. V.w.b. de bewoners van Ulan Baatar is onderschatting het grootste gevaar. Omdat de stad in een dal ligt is het niet in te schatten hoe het weer buiten de stad is. Wat het weer betreft hebben we het ongelooflijk getroffen. In het gebied waar we net vandaan komen is het nu erg slecht weer. Harde wind en sneeuw. Wanneer wij dit hadden getroffen waren we echt v.w.b. het rijden over de onverharde wegen in de problemen gekomen. Wanneer we vandaag niet kunnen rijden, moeten we morgen 750 km. afleggen, waarvan 500 km. onverhard. Dit om op tijd bij de grens met China te komen en ons reisschema niet in gevaar te brengen, want alle hotels in China zijn gereserveerd. Deze 750 km. is echter niet te doen in 1 dag. Daarom is vanmorgen besloten dat we de motoren om 15.00 uur op de trein naar de grens zetten en zelf in een slaapcoupe meereizen. De trein vertrekt om 20.00 uur en komt morgen om 8.00 uur aan. Mooi op tijd dus want de dag daarop moeten we de grens over en nu kunnen we er vroeg zijn. De voorspelling om de grens met zo`n groep over te komen, is dat het plm. 9 uur duurt voordat we allemaal de grens over zijn incl. de motoren. Iedereen is tevreden met deze oplossing want het blijkt dat de afgelopen dagen toch wel een zware wissel hebben getrokken op de conditie van de berijders. Met name door de kou is iedereen toch wel moe. We kunnen dus in China goed uitgerust aan het laatste deel van de reis gaan beginnen. Deze dingen kunnen nu eenmaal gebeuren op zo`n reis en maakt het ook wel weer verrassend en afwisselend.

Naast enkele foto`s ook 2 videofilmpjes toegevoegd.