Bagger

29 augustus

Vandaag “slechts “500 km te gaan dus niet teveel haast.
De bedoeling was om 8 uur te vertrekken, maar de juffrouw uit het restaurant had zich verslapen.
De kok was wel aanwezig en een lokale chauffeur nam de bediening over.
Bij het afrekenen al grote hilariteit, want Mike had geen thee gehad maar heet water. ( hij heeft zelf groene thee bij zich ) en hij had geen drie eieren gehad maar twee en geen pap maar alleen melk, want hij heeft zelf “cerial “bij zich. Dit alles ging op z`n typisch Engelse manier.
Tegen 9 uur pas vertrokken om weer door een prachtige omgeving te rijden.
Het woord prachtig en ongelooflijk zal wel vaak vallen in mijn verslagen, maar het is nu eenmaal indrukwekkend mooi. Een natuurfotograaf zou gek worden van alle fotogenieke momenten.

Tegen 13.00 uur in Tok een lunch en tot onze verbazing zagen we de eersten van de overige groep welke uit Anchorage waren vertrokken al voorbijkomen.
Ze waren om 6 uur in de regen vertrokken en hadden de eerste 500km er al op zitten. Ze moesten dus stevig doorgereden hebben en minder van het landschap hebben kunnen genieten.
Henk had het hele stuk alleen gereden en vroeg of hij bij ons mocht aanhaken.

Over de Tok cut off highway en de highway met de prachtige naam “top of de world highway” richting Canada.
Onderweg veel jagers gezien. Zoals eerder gezegd was het jachtseizoen op de Moose begonnen.
We hebben onderweg tientallen jagers gezien. In camouflage pakken, met grote geweren, quads en alles erop en eraan.
Langs de kant van de weg troffen we twee jagers welke juist bezig waren om twee Mooses te slachten.
Imposante dieren.
Een groot deel van deze highway is niet geasfalteerd maar als pisteweg prima te berijden. Een stuk was wel zwaar omdat het net in onderhoud was en het hele stuk met erg grof grind was volgestort.
Verder een prima weg waarop snelheden van 120 km over de pisteweg mogelijk was.
Totdat het begon te regenen. De snel moest omlaag en 4 km voor de grensovergang in de bergen kwamen we Henk, welke vooruit was gereden, tegen.
Hij was onderuit gegaan en zat onder de gele blubber op zijn kont en rug.
Volgens hem waren Paul en Ria voor hem ook net onderuit gegaan ( later bleek dit een ander stel, niet uit onze groep te zijn ).
Even staan praten maar toch de stoute schoenen(laarzen) maar aangetrokken.
Samen met Rogier naar boven tegen de heuvel op en inderdaad glibberen en glijden.
Met z`n zware motor en al die bagage was het heen en weer slingeren. Je voelde de modder en het water tegen je benen opspatteren en het bleef maar hard doorregenen.
Maar we hebben het gehaald zonder te vallen. De grensovergang stelde niets voor. Alleen het paspoort laten zien was voldoende. Inmiddels waren ook Mike, Tjaard en Henk boven gekomen.
Niet zonder valpartijen, maar we konden verder.
Tenminste Rogier en ik moesten verder want we mochten niet blijven staan van de barse douanier.
Hij was al erg pissig op de drie anderen, want ze waren zonder te vragen over de streep gereden en naast ons komen staan. Op zijn typische Mike manier diende hij hem van repliek met, “sorry ik dacht dat u gewoon iemand was die de boel hier buiten een beetje regelt, want u hebt geen officiele pet op.”
Hij zei nog net niet : hier hebt u een dollar en zet mijn motor even weg “
Uiteindelijk liep het met een sisser af en mochten ook zij vertrekken.
De resterende 85 km ( in Canada rekenen ze in km i.p.v. mijlen ) waren groten deels droog en over de pisteweg waren we met 120km p.u snel bij de ferry welke ons naar Dawson City bracht.
Een oude goudzoekersstadje in een western style.
In het hotel ( we slapen in houten cabins ) eerst maar eens en pilsje gepakt, daarna een goede maaltijd nog een paar glaasjes wijn en tegen 23.00 uur naar bed.
In Canada is het 1 uur later dan in Amerika.
Morgen weer een stevige dag van 560km te gaan, maar volgens mij uitsluitend over geasfalteerde wegen.