Farc aanslag

13 oktober
Toen ik mijn kamer kreeg dacht ik nog, gatsie alweer een kamer dicht aan de weg kant.
Dus veel lawaai en slecht slapen. Tot mijn verbazing helemaal niet. Toen ik om 7 uur uit het raam keek, zag ik grote rijen vrachtwagens langs de kant van de weg staan. Duitse regels dat je op zondag niet mag rijden? Bij het ontbijt hoorde ik , dat de weg naar Medellin was afgesloten, omdat het leger een vrachtwagen met springstoffen van de Farc had onderschept. Juist deze enige weg naar Medellin was onze route. Een hele discussie volgde bij het ontbijt. Hier blijven wachten of een omleidingsroute rijden? Deze route was plm. 700km en voerde door bergachtig gebied. Onmogelijk om dit in 1 dag te doen. Bijna iedereen besloot toch deze route te rijden, want er was geen zekerheid dat dat de gewone route vandaag of morgen weer open zou gaan. Aart, Christoph, Tjaard en ik besloten om te wachten. Naar onze mening zouden ze zo`n belangrijke doorgaande route wel zo snel mogelijk weer open stellen.
Tijdens het wachten ontmoetten wij nog een Columbiaans echtpaar uit de regio, welke zeer goed Engels sprak.
Zij keurden de alternatieve route ten zeerste af, omdat dit door jungle gebied voert en de farc juist in dit omgeving actief is. Toch had Dafne van de politie gehoord, dat dit een veilige route was.
Het echtpaar vroeg zich af hoe een route veilig kon zijn in jungle gebied, waar niemand zicht op had en deze route voerde voerde door allerlei kleine dorpjes.
Dit sterkte ons in ons besluit om te wachten totdat de weg open zou gaan
Tegen 11 uur kregen wij bericht, dat de weg weer open was. Het overige verkeer maar de gelegenheid gegeven om te gaan rijden en zodoende de file te mijden. Tegen 12 uur gaan rijden, maar langs de weg stonden toch nog allemaal vrachtwagens stil.
Toch was de informatie dat de route vrij was.
Tot Caucasia geen probleem, daarbuiten stuitten wij op een wegblokkade waar geen auto meer door kon. De blokkade was door burgers. Wij met onze motoren mochten er echter zonder problemen langs. Daarna en volledig verlaten weg, waarover wij snelheid konden maken.
Toch nog mooi op tijde in Medellin, dachten wij.
Wij passeerden diverse roablocks van het leger/politie, maar mochten in tegenstelling tot het overige verkeer gewoon doorrijden.
Totdat ook wij vastliepen in een blokkade.
Niets of niemand mocht er nog langs.
Ongeveer twee uur staan wachten, toen wij de informatie kregen, dat het leger de vrachtwagen met explosieven onschadelijk had gemaakt, maar dat de farc boven op de berghelling toch explosieven tot ontploffing had gebracht waardoor er een aardverschuiving had plaatsgevonden en deze deweg blokkeerde.
Het zou zeker nog 20 minuten duren. Uiteindelijk werd dit 4x 20 minuten. Wij stonden met nog zo`n honderd brommertjes/motoren vooraan, dus toen uiteindelijk wij tegen 16.45 uur weer mochten rijden stoof iedereen in de benen en volgde een le Mans start.
Na enkele minuten lagen wij op kop en konden lekker opschieten .Het tegemoetkomende verkeer had de indruk dat er geen tegenliggers waren, dus werd er op de tweebaansweg in de bergen gewoon ingehaald. Ze schrokken zich een ongeluk toen wij als tegenliggers kwamen. Enkele malen vol in de ankers. Tijdens het wachten hadden wij een Zweeds echtpaar welke in Columbia woont, gesproken en hij waarschuwde reeds dat de resterende 170 km naar Medelllin nog ongeveer 4 uur zou duren, want de route voerde door de bergen en we moesten over een pas van 2500m hoogte waar vaak mist en regen hing.
Bovendien zou het tegen 17.30 uur donker beginnen te worden.
Nou alles klopte, want het werd bergachtig met grote bulten in de weg, mist en uiteindelijk ook regen. De weg was soms zo bultig dat Christoph binnen enkele minuten een fles shampoo en en fles olie door de lucht zag vliegen, welke uit de tas van Tjaard sprongen.
De oliefles werd direct door een bus overreden en spatte uit elkaar.
Het was inmiddels toch wel aardig donker geworden en het rijden in de regen en ist werd toch wel gevaarlijk. Medellin was nog 100km om 19.00 uur.
Hierop besloten om niet naar Medellin te rijden, maar om het eerste hotel te pakken welke wij tegen zouden komen.
Het weer was inmiddels opgeklaard en we hadden redelijk goed zicht. Bij het eerste hotel een stop om even te overleggen. Medellin was nog 70km. Het meisje van het hotel vertelde echter, dat dit nog zeker 2 uur rijden was , omdat we nog weer door een mistgebied moesten rijden.
Hierop besloten om toch in het hotel te slapen. Een redelijk nieuw hotel van 4 jaar oud, met kleine kamers en dito bedden, maar kraakschoon en modern.
In het nabij gelegen wegrestaurant prima gegeten, welke ook door dezelfde familie wordt gerund, gegeten en in de “lobby “van het hotel nog een koffie , een borrel en gebruik gemaakt van de prima internetverbinding.
Hopelijk houdt de Farc zich rustig de komende dagen en lopen we niet weer tegen zo`n blokkade aan. Ook de lokale bevolking is hier niet blij mee. De vorige president trad snel en streng op tegen de Farc. Er is nu een nieuwe president, werd ons verteld en de Farc wilde een signaal afgeven, dat ze nog steeds aanwezig zijn .
Tussen 1996 en 2005 werd er gemiddeld ieder acht uur iemand ontvoerd in Columbia en viel er vrijwel dagelijks een slachtoffer door een landmijn.
Op dit moment worden er in Cuba onderhandelingen gevoerd tussen de Farc( onze? Tanja Nijmeijer ) en de Columbiaanse regering.
Hopelijk heeft dit resultaat.

Morgen op tijd gaan rijden om nog even Medellin te bekijken, want dit schijnt wel een hele mooie stad te zijn. Inmiddels vernomen, dat ook de anderen Medellin bij lange na niet hebben gehaald en morgen nog een hele kluif hebben om Armenia te halen.
Voor ons is het “slechts “ 370 km.