Off road

2 November La Paz naar Oruro 231 km.
Er is al enige dagen discussie over de hoeveelheid benzine voor de komende dagen. Op de trip van Uyuni naar San Juan over twee dagen staat een dagafstand van 153 km en de dag daarna een afstand van 125 km gepland waarbij geen benzinestations zijn.
Bovendien komen we op zondag in Uyuni aan en zijn de benzinestations gesloten. Ze gaan maandag weer open om 10 uur is de info , maar de meesten willen vroeg vertrekken omdat de 125 naar San Juan waarschijnlijk heel zwaar worden. Di betekent benzine meenemen voor plm 600km en de meeste motoren hebben niet zo`n grote tankinhoud.
Dus de meesten hebben jerrycans gekocht om een extra voorraad bij zich te hebben.
Gisteravond hoorden we, dat het vullen van jerrycans verboden is .De benzine in Bolivia wordt via Chili betrokken en de Boliviaanse overheid subsidieert de benzine sterk. Gevolg de Bolivianen gaan met volle jerrycans de grens over om deze met winst te verkopen.
De wildste verhalen circuleren op internet over hoe toeristen toch de jerrycans gevuld krijgen.
De benzineprijs voor toeristen is 250% van de prijs voor de lokalen i.v.m. extra belasting.
De pomphouders moeten daartoe een extra bon voor de belasting schrijven en velen vinden dit te veel werk en willen niet aan toeristen leveren.
Een hele uitdaging dus om een geschikt benzinestation te vinden.
Deze morgen met Christoph, Aart en Tjaard vertrokken want de eerste twee wilden met ons mee naar de Valle de Luna. Voordat we de stad verlaten eerst benzine tanken en we hebben allerlei trucs uitgedacht om ook de jerrycans te vullen.
Bij het tankstation zoals gewoonlijk zelf het vulpistool gepakt en de tank gevuld en stiekem de jerrycans gepakt. Tot onze verbazing kwam de bediende ons helpen en was zowel het krijgen van benzine als het vullen van de jerrycans geen enkele probleem.
Veel ophef dus en de wildste verhalen, maar uiteindelijk geen enkel probleem.
Dit hebben we vaker ervaren met allerlei zaken.
Na een bezoek aan de Valle de Luna op weg naar Oruro.
Onderweg wilden we koffie en zagen enkele reisgenoten langs de kant van de weg staan. Rob was op zoek naar een koffieadres zeiden ze. Even later kwam Rob aanhollen met een bord rijst en vlees in de hand. We moesten direct meekomen want op de begraafplaats was iets aan de hand en hij kreeg daar eten en drinken. Om veel graven zaten grote groepen mensen te eten en te drinken ( ook bier ).
De gedenkstenen waren versierd met slingers , broodpoppen, grote Nibbit ringen enz.
Wat bleek, het was vandaag aller zielen en dan worden de doden herdacht en geeerd. Geen droeve gebeurtenis maar gewoon gezellig bij elkaar bij het graf. Een bijzondere ervaring.
Aangekomen in Oruro bleek het hotel uitsluitend te bereiken via de straten waarin een braderie was.
Dus met de grote motoren tussen de kraampjes en de mensen door. Soms was er amper genoeg ruimte voor de motoren, maar de zowel de bezoekers als de kraamhouders werkten gewillig mee zonder enig commentaar of boze blik.
`s Avonds een bijeenkomst over de route voor de volgende dag.
Er waren twee optie`s. De korte van 336 km waarvan 177 km onverhard en de lange via Potosi van totaal 550 km over volledig verharde weg.
Paul had info bij een taxichauffeur en een andere local informatie ingewonnen en beiden adviseerden de lange route, omdat het onverharde gedeelte erg slecht was. Het stuk van 177 km zou ons 8 uur kosten.
Aart had deze middag nog een lokale Harley rijder gesproken en deze adviseerde hetzelfde.
Op basis van deze info, wilden alleen nog Luc en Bavo de korte route rijden. Alle anderen kozen voor de lange geasfalteerde route, dus vroeg vertrekken en op tijd naar bed.
Luc en Bavo vonden het echter niet verantwoord om met twee personen te gaan rijden, omdat in geval van calamiteit de een de ander alleen moest achterlaten.





3 november van Oruri naar Uyuni 336 km?.
Goed geslapen, maar om 4 uur wakker en onrustig over de route van vandaag.
Ik had gekozen voor de lange route, maar vroeg mij af waarom ik in de voorbereiding voor de korte route had gekozen. Ik heb bij het maken van de route`s erg veel tijd besteed aan het bekijken van foto`s op Googl earth en het lezen van reisverslagen.
En bovendien hoe betrouwbaar is de info van de locals en waarop is hun mening gebaseerd?
Natuurlijk zal een taxichauffeur niet graag over een pisteweg met veel hobbels en zand rijden en natuurlijk zal een Harley rijder niet voor dit soort wegen kiezen met zo`n motor.
En bovendien, was hun info gebaseerd op ervaring of op van horen zeggen ?
Dus de laptop om 5 uur gepakt en nogmaals op google earth de foto`s e.d. bekeken.
Uiteindelijk besloten om de uitdaging aan te gaan om de korte route te rijden, mits Luc en Bavo ook mee wilden.
Dit tijdens het ontbijt aan hen voorgelegd en tevens aan Tjaard.
De eerste twee waren direct enthousiast en Tjaard en Rens moesten er even over nadenken.
Uiteindelijk zijn we toch inkl. Hans vertrokken. Na 1.5 uur begon het onverharde gedeelte. Het leek een wassen neus te worden. We hadden al binnenpret, dat we tegen de middag al binnen zouden zijn.
Maar de omstandigheden veranderden en de stenen pisteweg veranderde in een zandweg met veel los zand. De eerste valpartij was binnen 30 minuten een feit. Bavo was iets te snel over de top van de heuvel gereden en had zodoende onvoldoende tijd om te corrigeren en ging om. Geen schade en letsel gelukkig, dus gezamenlijk verder. Even verder ging Tjaard onderuit. Na twee keer gevallen te zijn begon hij aan zijn keuze voor deze route te twijfelen. Op dat moment kwam er een auto uit tegenovergestelde richting. Gelukkig spraken de bestuurder en zijn vrouw goed Engels. Zij vertelden, dat over 15 km de weg beter zou worden, althans minder los zand en dat is nu juist datgene wat het rijden met zo`n zware motor met bagage lastig maakt.
Dus besloten om verder te rijden. Gaandeweg kreeg ik er meer plezier in ging het mij beter af. Een geweldig gevoel om te ervaren wat je middels dosering van je gas, staande op de pedalen zo`n zware motor ook in het rulle zand in bedwang kunt houden.
Totdat het zand te rul werd in een dalletje en de wind het zand opblies en alle zicht ontnam.
Het eindigde in de zachte zandwal en tegen een bord met “desvio “ .
Alleen de rechter verstraler was afgebroken en geen lichamelijk letsel. Ook niet bij de andere rijders tijdens de diverse valpartijen.
Tegen 16.30 kwamen we aan in het hotel. Mooi op tijd en over de 177 km off road 7 uur gedaan.
Iedereen zat onder het stof, maar waren allemaal trots dat we dit toch maar mooi hadden gedaan.
Ook een gezellige dag met Luc, Bavo, Hans, Tjaard en Rens.
Dat het zijn tol had geeist om deze 177 km off road te rijden op niet te vergeten 3800m hoogte bleek `s avonds. Ik was bekaf en lag om 21.00 uur in bed.

4 november Uyuni naar San Juan 153 km.
Over deze route was erg veel te doen geweest. Niemand kon ons informatie geven over hoe goed of slecht deze weg zou zijn. Ook op internet de meest afwijkende verhalen. We hadden ons op het ergste voorbereid. Met voldoende brandstof en de off road ervaring van gisteren, mocht het geen probleem vormen..
Om 5.30 uur opstaan, want voor vertrek wilden we nog een bezoek brengen aan Salar de Uyuni .
Dit is het grootste zoutmeer ter wereld met 12000M2 op een hoogte van 3700m. De geschatte diepte is 120m, waarvan de eerste 6 meter zout is en de onderliggende laag uit andere mineralen zoals boron, magnesium, sodium, enz. Maar het belangrijkste is de lithium , welke als het meest strategische mineraal ter wereld wordt beschouwd.
De hoeveelheid zout bedraagt 64.000 miljoen ton.
In het midden ligt een zouthotel volledig gebouwd van blokken zout zowel uitwendig als inwendig.
Deze ligt echter te ver van de ingang wat ons te veel tijd zou kosten.
Een indrukwekkend gezicht, deze witte zoutvlakte zo ver het oog reikt.
Hier ook enkele trucage foto`s gemaakt.
Tegen 9 uur vertrokken voor de “gevreesde “rit.
De geplande tijd was 7 a 8 uur dus nog een hele klus.
De eerste 50km stelde niets voor, de volgende 50 was iets meer off road, maar vergeleken bij gisteren nog steeds een “snelweg “ en de laatse 50 km wel veel wasbord maar we waren al om 14.30 uur binnen en moesten constateren, dat het vergeleken bij de vorige dag een makkie was.
Weer veel onrust gebaseerd op verhalen en van horen zeggen.
Morgen nog 65 km en dan de grens over naar Chili en vanaf morgen dalen naar een hoogte van 2300m en dagen daarop zakken we naar 2100m en lager voor de overnachting.