Wiiiiiiiiiiiiiiiiind

25 november El Calafate naar Torres del Paine ( Chili ) 271km
Zowel in Chili als in Argentinie zie je veel graven met huisjes langs de weg. Soms liggen hierbij vele tientallen lege plastic flessen. Dit schijnt samen te hangen met de mythe, dat er eens en vrouw met haar baby verdwaalde. De moeder vond de dood door o.a. uitdroging maar de baby overleefde omdat deze aan de borst van de moeder lag. De lege flessen schijnen hiermee samen te hangen.
Christoph en Tjaard hadden aangegeven, dat ze niet zo veel zin meer hadden om pistewegen te rijden.
Christoph heeft bovendien al dagenlang rugpijn, maar gelukkig gaat het elke dag weer wat beter en hoeven we hem niet meer op de motor te tillen.
Ondanks dat de ketting van Aarts motor erg slecht is wilde Aart toch ook de pisteweg rijden.
We zouden de beide anderen op de kruising opwachten om gezamenlijk naar de grens te rijden.
Na een uurtje wachten bij het tankstation kwamen de beiden aan en moesten we toch nog 25 km pistewewg naar de Argentijnse grens.
De formaliteiten waren binnen 5 minuten verricht dus waren we hoopvol op een snelle grensovergang.
De Chilieense grenspost lag 25 km verder en van afstand zagen we al een lange rij bussen en auto`s staan. Ook de motoren welke als eerste waren vertrokken stonden er nog.
Reden was dat de douaniers weer eens in staking waren. De loketten gingen open van 12 tot 13 uur en van 17 tot 18 uur. Maar wat wanneer de douaniers binnen deze twee uren niet in staat zouden zijn om alle voertuigen en mensen te verwerken?
Terug was geen optie, dus maar gewoon geduld hebben en voor het loket 3.5 uur wachten.
Tegen 16 uur kwamen er mannen in pakken binnen en deze feliciteerden de douaniers. Het leek erop dat de staking resultaat had gehad, want de loketten gingen open.
Eerst werden alle bussen van beide zijden afgewerkt, daarna een groep auto`s en uiteindelijk waren wij tegen 18 uur aan de beurt.
Hierna moesten er nog wel een 85 km naar de refuge ( hotel) worden afgelegd, waarvan 50 km pisteweg.
Gelukkig blijft het inmiddels tot een uur of 21.30 licht, maar de Patagonische wind was wel weer opgestoken. En deze is verraderlijk sterk kan ik je vertellen.
De refuge was een houten gebouw met daarin allemaal basic kamertjes met meerdere bedden, maar wel schoon en eigen sanitair en een gezamenlijke woonkamer.
Het lag echter schitterend midden in de natuur met uitzicht op de bergen van Torres del Paine.

26 november Vrije dag Torres del Paine
We wilden met de motoren het park in, maar Aart had te weinig benzine. In het dorpje bij de grens zou een tankstation zijn, dus maar 80 km terug gereden en van daaruit wilden we een lus door het park maken. In het dorp bleek echter geen benzine te koop en de lus kon niet gemaakt worden, omdat er aan de ene weg werd gewerkt en de andere door vallende rotsstenen was geblokkeerd.
We spraken echter wel met een chauffeur van het hotelbusje van hotel Torres, welke in het park ligt.
Daar konden we volgens hem benzine kopen.
Na een snelle kop koffie en een bezoekje aan het oormerken en brandmerken van de koeien, welke door een echte cowboy heel enthousiast bij elkaar en uit elkaar werden gedreven zijn we teruggereden over weer dezelfde weg.
Bij het hotel aangekomen kregen we geen benzine, dit was alleen voor de eigen gasten. Ze wilde de manager nog vragen, maar dit kon wel een uurtje duren.
Hierop besloten om in dit luxe hotel een goede lunch te nemen, want het ontbijt in onze refuge was wel erg sober met uitsluitend geroosterd brood, jam en een plak cake.
Nogmaals naar de balie, maar geen benzine. De receptioniste probeerde het nog een keer en toen kwam er schot in de zaak. We legden de zaak uit, dat doordat hun chauffeur ons had verwezen wij hierheen waren gekomen en nu helemaal te weinig benzine hadden om het volgende tankstation te halen. Hierop kregen we beiden 5 liter toegewezen.
Bij het wegrijden gaf de computer van mijn motor aan dat de bandenspanning van de achterband te laag was. Lek dus, maar we konden de refuge nog halen. Hier bleek een klein steentje de boosdoener.
Deze eruit gepeuterd en een veter in het gaatje getrokken en dit bleek afdoende want de band lekte niet meer gelukkig.
Een prima oplossing voor en tubelessband.
Het eten was deze avond met lamsvlees aanzienlijk beter dan de avond ervoor en na afloop zorgde een fles Ballantines ervoor dat we te laat naar bed gingen, maar wel een gezellige avond hedden gehad met ons vieren.
We hebben uiteindelijk niet veel van het park gezien, maar het is eigenlijk ook meer een park voor wandelaars.
In 2011 veroorzaakte een brand schade aan duizenden hectare natuurgebied, wat nog steeds goed zichtbaar is.

27 november Torres del Paine naar Punte Arenas 359 km
Om op de doorgaande route te komen moesten we wederom over de 58 km pisteweg, welke we gisteren en eergisteren ook al hadden gereden.
Geen moeilijke weg, maar de wind was afgelopen nacht sterk toegenomen. We hadden het gevoel dat we elk moment van de weg geblazen konden worden, temeer omdat er ook grind op de pisteweg lag.
200 meter voor het asfalt misten we ineens Christoph en Rens.
Snel teruggereden en 200 m terug lagen beiden motoren op de pisteweg. Christoph was gewoon weggeblazen door de lateraalwind, met soms windstoten van 8 a9 beaufort. Rens had hem nog net kunnen ontwijken, maar moest door de greppel en was ook onderuit gegaan.
Inmiddels waren er nog 4 motoren van onze groep blijven staan om eventueel te helpen.
Terwijl zij stil stonden kwam er weer zo`n windvlaag en alle vier gingen plat. Er was geen houden aan.
6 motoren lagen plat op de pisteweg.
Gelukkig geen persoonlijk letsel, maar wel afgebroken spiegels, lampen en scheve koffers.
Snel alles rechtop gezet en naar het asfalt 200m verderop gereden.
De wind heeft ons allemaal de resterende 270 parten gespeeld. Het was de hele weg hangen tegen de wind in en proberen de windvlagen zo goed mogelijk op te vangen om niet naar de andere weghelft te worden geblazen. Je kreeg een stijve nek om je hoofd rechtop te kunnen houden.
De temperatuur was met 7a8 graden ook niet echt aangenaam en soms daalde deze tot 3 graden met ook nog eens lichte sneeuw/hagel of regen. Met deze wind erbij bijzonder onaangenaam.
Iedereen was blij binnen te zijn.
Vandaag ook de 30.00 ste kilometer gereden van deze reis. Helaas geen foto van de gps met de km stand kunnen maken i.v.m. het slechte weer.
De avond heeft alles goed gemaakt, want we vonden een klein Frans restaurantje La Cuisine.
De eigenaar kok was tijdens zijn rondreis hier gebleven, omdat hij zijn grote liefde hier heeft gevonden.
Op zijn advies hebben we een bovenbeen van het lam, welke 4 uur heeft staan sudderen, genomen en dit samen met een risottorijst welke hoog in de bergen wordt geteeld. Heel bijzonder en ongelooflijk lekker. De andere keuze was een lasagna met kingscrab.
Ook subliem en dit alles met een geweldige Chileense wijn.
Het beste restaurant van de hele reis.

28 november Punta Arenas naar Porvenir.
De keuze was om dit over de weg te doen ( 299km ), waarvan waarschijnlijk een deel pisteweg of te kiezen voor de veerboot met een vaartijd van 2,5 uur.
Iedereen koos voor het laatste, mede door de kou en de harde wind. Bovendien is het landschap waardoor we de laatste dagen rijden ook niet ook indrukwekkend en waar het landschap wel mooi is zien wij er niets van, omdat we zo geconcentreerd zijn op de weg i.v.m. de sterke zijwinden.
Bovendien moeten we de komende 2 dagen ook nog totaal 500 km rijden door de kou en de wind trotseren om ons einddoel Ushuaia , de zuidelijkst gelegen stad ter wereld , te bereiken.
Na Ushuaia is er ook niets meer op het vasteland. DE weg waarover we rijden zegt ook genoeg.
We rijden over de Ruta del Fin del Mundo oftewel de route naar het einde van de wereld.
Afgelopen nacht is er in Usuaia 7 cm sneeuw gevallen.
We zien er allemaal naar uit om vervolgens naar huis te gaan.