Vallen en opstaan

Om te beginnen wil ik Yvonne, Marcel, Egbert, Laura, Sander, Ronald, Jannie, Marije, Martin O, Martin E., Louis, Gerrie, Franca, Evert,Esther, Piet, Harold, Arjo, Angelique, Gerda, Roelie, Alida, Joop, Geke en Alice (en wie ik ben vergeten) bedanken voor jullie reactie`s. Het is echt hartstikke leuk om zo ver van huis nog verhalen over Hardenberg of over jullie prive te horen. Ronald en Martin D. bedankt voor jullie HHC verslagen. Ik hoop dat jullie begrijpen, dat het onmogelijk is om iedereen persoonlijk een reactie te geven. Daarvoor is de beschikbare tijd onvoldoende. Maar nogmaals bedankt.


Donderdag 27 september
Bishop naar Las Vegas

De route liep grotendeels door Death Valley. Nou de naam doet zich eer aan. Is het echt een "dooie" boel. Voordat we de Valley indoken waren we gelukkig zo verstandig om ondanks de halfvolle tanks, toch maar bij te tanken. Het eerste gedeelte overrompeld je vanwege het "niets". Er loopt een asfaltweg door een landschap van heuvels en enige bodem begroeiing van gele graspollen. Na een heuvel verschijnt er een vlakte, waarbij je stil wordt van het "ledige". Mensen welke in een klooster gaan voor bezinning zouden beter de weg door de Valley kunnen gaan lopen. In het "niets" ben je helemaal op jezelf aangewezen. Helemaal niets te bekennen. Geen bomen om even onder te schuilen bij temparaturen in de zomer van 45+. Oneindige vergezichten. Tijdens onze rit liep de temperatuur op tot 33.5 graden. Na verloop van tijd ging de strakke asfaltweg over in een ruwe bruine asfaltweg en enkele mijlen later in onverhard. Een onverhard stuk van plm. 50 mijl (75 km). Het eerste stuk ging prima met een motor welke voor dit soort wegen is gemaakt. Na verloop van tijd werd de weg alsmaar slechter, totdat het overging in een wasbord wegdek. Alles trilde en stampte als je hierover reed. Er was echter geen alternatief we moesten door. Na 20 mijl stond er een 4wd auto aan de kant met een echtpaar, welke vroeg of het stuk welke wij hadden gereden ook zo slecht was. We konden hun geruststellen. Onze weg werd echter steeds slechter. Hobbels, stenen, grind, los zand, wasbord en slecht zicht door het stof van je voorganger dus maar meer afstand nemen. Het voornoemde echtpaar had zich toch bedacht en was gekeerd en haalde ons in. Ik ging natuurlijk iets aan de kant en verminderende mijn snelheid tot stapvoets tot dat het voorwiel in het rulle zand ging "zoeken'. En ja hoor Mulder ging met motor en al onderuit. Niet hard maar bij het opvangen van de val verdraaide mijn knie en de eerst reactie was; Het is gebeurd met de reis. De pijn trok echter grotendeels weg en toen was het kunst om de motor weer rechtop te krijgen. Niemand te bekennen omdat de anderen een stuk doorgereden waren vanwege het stof. Met veel gemartel en geschreeuw (zoals een gewichtheffer bij het heffen ommiddels de laatste inspanning het laatste beetje energie eruit te persen) lukte het om de 300 kg rechtop te krijgen. Gelukkig kon ik mijn 69 kg? gewicht er ook tegenaan duwen zodat het uiteindelijk lukte. Verderop stonden Hans, Theo en Edy enigszins verontrust te wachten en wilden net terug rijden. We waren blij toen we weer mooi strak, zwart asfalt zagen en zijn zonder verdere problemen verder naar Las Vegas gereden. 's Avonds laat kwamen Rob, Dafne, Jan en Hugo binnen. Op de slechte weg was Hugo ten val gekomen met een snelheid van plm. 45km p/u. Het voorwiel was in het rulle zand dubbel geslagen en hij werd over de motor heen gelanceerd en de motor had een halve salto gemaakt. Motor aan de voorkant van het dashbord helemaal in elkaar en geen spatbord meer over. Maar er kon nog gereden worden met de motor. Dafne op de motor van Hugo en Hugo bij Rob achterop. Bij onderzoek in het ziekenhuis bleek dat Hugo slechts en lichte hersenschudding had en dat hij dubbel zag. Viel allemaal nog mee dus. Bovendien is hij WA Casco verzekerd dus wordt alles vergoed. 's Avonds zijn we met z`n drieen Las Vegas ingegaan om een indruk van deze stad te krijgen.


28 september
Rustdag Las Vegas

De morgen gebruikt om uit te slapen en de handwas te doen. Even met de motor naar de BMW dealer omdat de GPS steeds uitviel en daarna naar een motorbeurs in Las Vegas. Nu is de VS echt een chopper land maar bovenal een Harley land. Ongelooflijk wat een stands en motoren en wat veel zwarte leren kleding, zichtbare grote tatoeages bij mannen en vrouwen. Dit is echt een Harley sfeertje. Ongelooflijk wat je allemaal kunt kopen voor een Harley om deze te customizen. Hierna bij Edy achterop de motor filmopname`s en foto`s gemaakt van de Las Vegas strip. Dit is het hart van sinn city (zo noemen de inwoners de stad zelf) Las Vegas. Wat een licht en wat een gebouwen. Een wirwar van stijlen. Volgens mij mag je hier alleen bouwen wanneer het niet op een ander gebouw lijkt. Een gebouw in Disney style naast een statig Romeins gebouw. Het kan allemaal. In de meeste gebouwen wordt gegokt, gegokt en gegokt. De gokbazen keren slechts 4% van de inzet uit. Letterlijk een goudmijn dus.


29 september
Las Vegas naar Flagstaff

De route zelf was niet zo boeiend, maar leidde langs de legendarische Hooverdam. De verwachting was hooggespannen. Maar toen we ter plaatse kwamen viel het erg tegen. Vanwege de bekendheid verwacht je een soort wereldwonder. Maar dat viel tegen. We hadden op onze vorige reis door IJsland veeeeeeeeel grotere in aanbouw gezien. Maar Marije merkte tijdens onze Nieuw Zeelandreis al op, dat het niet eerlijk is om altijd te vergelijken. Dit is het gevaar wanneer je veel reist en ziet. Deze dam werd in 1931-1934 met de middelen welke de mensen toen hadden, gebouwd. Voor die tijd was het een megaproject. Dus toch bewondering.


30 september
Rustdag Flagstaff.

Deze dag hebben we ingepland om de Grand Canyon te bezichtingen. Dit kan via de Noord Ridge met een totale dagafstand van plm 700 km of de kortere zuidroute van totaal 300 km. Omdat we het rijden van lange afstanden iets beu begonnen te worden hebben we voor de korte route gekozen. Wat een indrukwekkende Canyon. Het uitzicht op zich is niet zo verrassend omdat veel mensen de Canyon al vele malen hebben gezien in films, documentaire`s en foto`s. Maar de grootsheid en de diepte zijn geweldig. Onvoorstelbaar, dat deze twee helften eens een geheel hebben gevormd. Wat een aardse kracht moet hiervoor nodig geweest zijn om dit te splijten. Tijdens de route enkele malen gestopt om te genieten van het uitzicht en om te filmen en foto`s te maken. Helaas kan ik met de mail geen foto`s mee sturen, omdat de meeste hotelcomputers dit niet toestaan. In Los Angeles zal ik uitkijken naar een Internet cafe. Het is nu 20.00 uur en etenstijd. Daarna op tijd naar bed om morgen op tijd bij de tandarts te zijn want er is een vulling uit de kies gevallen.