Waanzin van Bhaiharawa naar Varanassi

Zondag 18 november

Vanmorgen om 8.15 uur vertrokken om tijdig bij de grensovergang naar India te zijn. Daar aangekomen bleek het er een grote chaos en hectisch te zijn. Gelukkig hadden we iemand welke ons de weg wees naar de diverse loketten en de papierwinkel van ons overnam. Dit was heel wat. Eerst moesten we zelf op het visa Nepal uit en daarna de motoren via het Carnet de Passage. Dit is een verklaring dat de motor in Nederland is gekocht en in Nepal ingevoerd. Zodoende hoeft er geen (BTW) belasting te worden betaald op de motor bij vertrek.
In India eerst onszelf weer via de reeds ontvangen Visa het land ingeklaard en daarna weer de motoren via het Carnet. Een hele rompslomp welke 3 uur in beslag nam en dit is nog zeer snel.

Daarna begon een waanzinnige tocht van 300 km.
Stel je de weg voor van Groningen naar Maastricht, ook ongeveer 300 km.
De weg is geasfalteerd maar niet zo mooi zoals in Nederland. Ongeveer 50% is redelijk met de nodige beschadigingen en bobbels, 25% met gaten en pothole`s en 25% alleen keien.

Op deze weg: mensen, mensen, mensen en nog eens mensen. Grote vrachtwagens met lading en anders de bak vol met mensen.
Bussen vol met mensen en ook op het dak en uit de deur hangen mensen. Duizenden fietsers en wandelaars op en langs de weg. Gewone auto`s met mensen. Ossekarren met twee ossen ervoor en in de bak weer mensen. Motoren, soms met 3 personen erop en twee geiten er tussenin.
4 persoons riskja`s met 7 mensen erin. 3 wiel autootje`s met een bak achterop waar 3 personen in kunnen, maar er zitten er 8 in. Tracktors met 6 personen en in lege aanhangers nog tientallen mensen. Langs en op de weg lopen mensen, koeien geiten, eenden en honden allemaal vrij rond. In de dorpen langs de weg staan allemaal kraampjes waardoor de weg smaller wordt en al het verkeer moet zich hier tussendoor murwen in een grote stofwolk. Er worden bloembakken langs de weg gemetseld en de specie wordt niet op een plaat in de berm klaar gemaakt, nee de plaat wordt gewoon op straat gelegd, waardoor al het verkeer er omheen moet rijden. Bovendien veroorzaken al deze weggebruikers veel stof...

Inhalen gebeurt altijd en overal. Een vrachtwagen welke inhaalt wordt tegelijkertijd door een motor ingehaald.
Soms moet je vol in de rem om zo`n idioot te laten passeren. Alles en iedereen toetert. Vrachtwagens halen zelfs in dorpjes waar de kraampjes staan in, waardoor het verkeer vast loopt.
Er is echter niemand die zich boos maakt of een vinger opsteekt.
Het is een gestructureerde ongeorganiseerde chaos. Je went er echter aan en past je rijgedrag aan en doet mee waar het kan..
Het is, na gewend te zijn aan de hectiek, eigenlijk wel een uitdaging om hier in te rijden. Het is nog veel erger dan we van TV gewend zijn.
Waar komen al deze mensen vandaan en waar gaan ze naartoe? Wat doen ze voor de kost en waar leven ze van? Er is geen industrie te zien. Het houdt gewoon niet op, overal lopen mensen. Ze wonen in een lang gerekt lint van 300 km langs de weg in hutjes en huizen. Ik heb geen 200 m gereden zonder mensen, huisjes/hutjes te zien.
In de dorpjes trekt mijn grote motor de aandacht van alle verkeersdeelnemers en met name van de brommer rijders. Vol bewondering komen ze naast me rijden en stellen vragen onder het rijden in het hectische verkeer. Meestal haal ik mijn schouders op als teken dat ik ze niet begrijp. Lijkt mij het veiligst. Of ze komen naast je rijden en dagen je door hun gedrag uit om te zien wie sneller is. Hierop reageren is levensgevaarlijk want hoe zij door dit verkeer rijden is onvoorstelbaar. Ze slalommen overal omheen en tussendoor.
Doordat we pas om 11.30 uur konden vertrekken werd het nog een race tegen de klok om voor het donker binnen te zijn. Tegen de tijd dat het schemerig wordt ontsteekt nog niemand zijn licht. Ik rijd de hele dag met het licht aan om goed gezien te worden. Hierop reageren de tegenliggers vaak door naar de lampen te wijzen. Nu het schemerig wordt beginnen ze lichtsignalen te geven om mij te attenderen dat ik mijn licht al aan heb. Zelfs in het donker rijden er nog veel zonder licht. Het laatste half uur was er dan ook een om nooit te vergeten. De drukte bleef gelijk, velen rijden zonder licht, geen straatverlichting, allemaal mensen lopen en fietsen langs de weg zonder licht, koeien en geiten lopen los langs en op de weg; kortom een kamikaze rit.
Ik heb de de laatse 20 km achter een auto met rood zwaailicht gereden waardoor het redelijk veilig was en ik geen last had van de felle koplampen van de tegenliggers want dimlicht kennen ze niet. Bij aankomst bleek dat Rob en Dafne niet in het hotel zouden komen, omdat ze de laatste 80 km anders in het donker moesten rijden en dit betekent onder deze omstandigheden nog 2.5 uur rijden. Alle anderen zijn wel binnengekomen. Vermoeid ben ik om 22.30 uur mijn bed ingedoken. Vandaag een vrije dag om Varanassi te bekijken.