Van Amritsar naar Lahore

Dinsdag 28 november

Zondagmiddag 17.00 uur zijn wij per taxi naar de grensovergang tussen India en Pakistan gegaan.
Elke dag vindt hier de sluiting van de grens plaats. Dit gebeurt elke dag om 17.00 uur nog steeds op de traditionele manier in traditionele kostuums. Wat een spectakel. Er zijn hiervoor speciaal permanente tribunes gebouwd van beton. Aan elke kant van de grens zitten een paar duizend mensen.De "guards" komen uit een speciaal gebouw en via een bepaald protocol snelwandelen ze stuk voor stuk naar de grens. De benen worden hoog opgeheven en het publiek wordt door een omroeper opgezweept om zoiets als "lang leve India" te roepen. Hetzelfde gebeurt aan de Pakistaanse grens. Geweldig om mee te maken. Het hele spectakel duurt plm. 45 minuten.

De volgende dag moesten we vroeg vertrekken, want we wilden vroeg bij de grens zijn. Om 6.00 uur opstaan en 7.00 uur vertrekken. Nu was Michael de avond ervoor met een paar mensen wezen stappen en een van deze mensen was een neef van de grote politiebaas in deze regio. Hij vertelde dat de grens niet eerder open ging dan 10 uur. We konden een escorte krijgen naar de grens en een VIP-behandeling aan de grens. Michael kwam echter 's avonds om 23.30 uur met deze medeling en had aan bacchus geofferd, dus de waarheid van deze mededeling kon niet meer worden nagetrokken. De volgende morgen dit verhaal aan Rob verteld, maar ja iedereen stond al klaar en we konden het verhaal niet verifieren dus in dichte mist maar vertrokken. Bij de grens aangekomen bleek Michaels verhaal waar, dus 1.5 uur wachten. Wat een verschil met de grens tussen Nepal en India. Daar was alles chaotisch en vies, veel verkeer enz. en hier stonden nieuwe gebouwen, computers enz. zowel aan Indiase als Pakistaanse zijde. Opvallend want de overgang naar Nepal was hartstikke druk en bij deze overgang waren amper mensen en voertuigen welke de grens passeerden.
Om 13.00 uur waren alle formaliteiten vervuld en konden we vertrekken naar Lahore. Aangezien dit slechts 25 km was hebben we in kolonne gereden. De weg na de grensovergang veranderde gelijk in een slechte weg en in een dorp moesten we zelfs door diepe plassen rijden. Het verkeer is echter tot op heden minder hectisch. Minder getoeter en minder auto`s enz. welke op het laatste moment nog invoegen. Dit kan echter nog wel veranderen. Misschien gaan er berichten in Nederland over de slechte situatie in Pakistan, maar ik kan iedereen geruststellen. De mensen zijn uiterst vriendelijk en van enige spanning is hier totaal geen sprake. Volgens de twee Nederlandse fietsers welke we hebben ontmoet geldt hetzelfde voor Iran. Ontspannen mensen en bijzonder geinteresseerd. Dus niemand hoeft zich zorgen te maken.
Deze avond het Holliday Inn hotel bezocht voor een buffetdiner, 2 cola en koffie na, en ja hoor het kostte weer een vermogen nl. 450 roepie (5 euro).
Vandaag staat als een rustdag te boek. Waarom is mij niet helemaal duidelijk want er is hier niets te zien behalve dat het weer het zoveelste dorp is zoals in India. Rommelig, stoffig, veel verkeer, kleine rommelige winkeltjes langs de doorgaande weg enz. Waarschijnlijk is deze dag ingelast t.b.v. Rob en Dafne, want deze zijn gisteren na aankomst in Lahore direkt vertrokken naar SOS Kinderdorp, waarvoor ze tijdens hun wereldreis hebben gewerkt. Jammer voor ons want het kost een dag en we liggen al achter op schema.
Kerst thuis is alleen haalbaar wanneer we geen tegenvallers hebben v.w.b. het weer in Turkye en Europa.
De komende 16 dagen zit er maar 1 rustdag meer in voordat we op 15 december in Istanbul arriveren.
Hier staat nog een rustdag ingepland en dan op weg voor het laatste stuk naar huis.
Ik heb echter besloten deze rustdag niet te nemen en z.s.m. (planning 4 dagen) van Istanbul naar Hardenberg te rijden.
De beide Jaja`s gaan sowieso rechtstreeks naar huis dus kan ik mooi tot Salzburg met hun oprijden. Vanmorgen gaf Michael aan ook te overwegen om rechtstreeks naar huis te gaan.
Ik wil in ieder geval naar huis en haard.
Ik heb toch wel heimwee en ik wil met de Kerst thuis zijn en bovendien komt Joran 14 december na een reis van dik 2 jaar thuis. Ik baal ervan dat ik niet thuis ben wanneer hij terugkomt, dus ik wil zo snel mogelijk thuis zijn.
De komende dagen staan in het teken van kilometers maken dus ik heb geen idee hoeveel er te vertellen valt en of deze mogelijkheden veel aanwezig zijn de komende tijd.
Hieronder staat het schema, wanneer het weer geen roet in het eten gooit:

29/11 Lahore naar Multan
30/11 Multan naar Lorelai
01/12 Lorelai naar Nuski
02/12 Nushki naar Iraanse grans
03/12 Iraake grens naar Bam
04/12 Bam naar Sirjan
05/12 Sirjan naar Shiraz
06/12 Shiraz naar Esfahan
07/12 rustdag Esfahan
08/12 Esfahan naar Hamadan
09/12 Hamadan naar Mahabad
10/12 Mahabad naar Turkse grens
11/12 Turkse grens naar Erzurum
12/12 Erzurum naar Ordu
13/12 Ordu naar Sinop
14/12 Sinop naar Zonguldak
15/12 Zonguldak naar Istanbul
16-17-18-19/12 Istanbul naar Hardenberg