Contact met lokale met lokale bevolking

21 september Hidalgo de Parral naar Sombrete 538 km
Een reisdag zonder verdere bijzonderheden, gewoon rijden door het mooie Mexicaanse landschap.
Een landschap wat totaal anders is, dan ik verwacht had.
Mexico was in mijn beeld een land van gele dorre woestijnen met cactussen, mannen met grote sombrero`s enz.
De ervaring is echter totaal anders. Het gebied waardoor wij reizen is ongelooflijk groen, heuvelachtig, zelfs veel wegen op > 2300 m hoogte.
Een land met aardige, geinteresseerde mensen.
Hulpvaardig wanneer nodig.
Ook een land met ontzettend veel wilde honden, waardoor er ook veel honden worden doodgereden en langs de kant van de weg liggen.
Ook een land, welke kampioen is in het leggen van verkeersdrempels.
In elk dorpje liggen er wel minimaal 5. Om helemaal gek van te worden.
Soms worden ze aangekondigd, maar vaak ook niet en vaak zijn ze niet eens geel geschilderd, waardoor je ze pas op het laatste moment ziet en vol in de remmer moet of je ziet ze te laat en komt los van de motor in de stuit.
Maar het beeld van groen overheerst.

22 september Sombrete naar Ajijic Chapala 549 km
Robin, onze Engelse medereiziger wilde graag met Tjaard en mij meerijden vandaag.
Dus goed voor ons Engels, wat bijna onze voertaal is wanneer we in gezelschap zijn, omdat we twee Engelsen, twee Duitsers en een Amerikaan in ons gezelschap hebben.
In het plaatsje Jerez de Garcia Salinas vonden we een gezellige mogelijkheid voor de lunch.
Eindelijk eens een mooie droge dag, waardoor het leuk was om buiten op een terrasje te zitten.
Hierdoor krijg je ook meer contact met de lokale mensen.
Een leuk origineel Mexicaans stadje met in het centrum, zoals in Mexico gebruikelijk, een pleintje en een soort park waar de mensen van de zon en van elkaar genieten.
Overal oudere mannen samen op een bankje, waarschijnlijk bezig om de wereld problemen op te lossen. Jonge vrouwen met kinderen, mensen met muziek instrumenten enz.
Dit is genieten tijdens een reis zoals het hoort.
Ons hotel lag aan de rand van het Chapala meer en de binnentuin lag ook direkt aan het water.
De binnentuin waar we de volgende morgen ons ontbijt kregen.
Prachtig, gewoon weer kunnen genieten van buiten zitten bij droog en goed weer.
Het is een oud, maar zeer sfeervol hotel.
`s Avonds met Tjaard en Rogier in de stad Chapala gegeten , nadat we eerst een wandeling over de drukke promenade, met zelfs een echte pier, hebben gelopen.
Heel veel mensen met kleine kinderen ( zijn er heel veel in het katholieke Mexico ) slenteren langs de boulevard, waar diverse bandjes staan te spelen en mensen mee te dansen.
Via de overdekte markt naar het restaurant en heerlijk gegeten.

23 september Ajijic Chapala naar Uruapan de Progressivo 286 km.
Omdat we slechts 286 km voor de boeg hadden, wilde Tjaard later vertrekken en eens lekker uitslapen en rustig aan doen.
Daarom deze dag met Christoff en Aart gereden.
De route liep langs het meer en hier was duidelijk te zien, dat ook hier water een aantrekkingskracht heeft op toeristen.
Een gebied welke niet afhankelijk is van landbouw en veeteelt, maar van het toerisme.
Diverse vakantiehuisjes langs de kust en gezellige terrasjes aan het water langs de kust.
Ook een gebied waar veel expats zijn gaan wonen. In deze regio wonen plm. 10.000 expats, veelal gepensioneerd.
Na 100 km viel ons oog op een “dorpje “ een 200 meter van de weg en iets op een heuveltje.
Het bleek een knus vissersdorpje te zijn.
Door het dorpje naar het water gereden, waar een visser juist bezig was om de gevangen vis met een kruiwagen aan land te brengen. Dit werd naar een centrale slechtplaats gebracht waar diverse vrouwen met veel plezier en gelach de vis sorteerden en schoonmaakten.
Er lag redelijk veel vis.
In het meer vele tientalen pelikanen.
Een prachtig gezicht.
Daarna terug naar het dorp waar onze “lunch “ uit een cornetto zou bestaan.
Aart zag echter aan de overkant een meisje kleine panenkoekjes bakken en stelde voor om eerst daarvan enkele te eten. Moeder werd erbij geroepene n deze snelde naar huis om nog wat geitenkaas voor ons te halen om op de pannenkoekjes te doen.
Onze aanwezigheid werd door een klein Mexicaans meisje opgevrolijkt.
Eerst verlegen, maar gaandeweg werd ze vrijer en trok ze meer aandacht.
Ze kwam ons ook nog een maisblad brengen, waarin gekookte en gestampte mais zat.
Dit kregen we gratis en toen we de pannenkoekjes wilden afrekenen bleken deze ook gratis.
Dus beide meisjes maar een sleutelhanger met klompjes gegeven.
Ze straalden van blijdschap.
Hierna kregen we van vader nog uitleg over de machine welke van hompen deeg, automatisch mooie kleine pannenkoekjes maakt en daarna automatisch op een band terechtkomen en worden gebakken.
Nog even met de “kleine” op de foto en we werden door iedereen uitgezwaaid.
Dit maakt het reizen zo leuk, het contact met de lokale mensen en communiceren met handen en voeten, omdat wij geen Spaans en zij geen Engels spreken.
Het hotel was weer van bijzondere kwaliteit met uitzicht over de stad.