Opgelicht

27 september Oaxaca naar Arriaga
Gewoon een dag om te genieten van de prachtige wegen met afwisselende soorten asfalt.
Mooi strak glad asfalt, waarbij je voluit kunt gaan, tot asfalt met grote potholes, welke zo groot zijn dat wanneer je er met je wiel in terecht komt het risiko van een lekke band, kapotte velg of in het uiterste geval over de kop slaat.
Het is dus steeds opletten geblazen, maar over het algemeen zijn de wegen in Mexico redelijk tot uitstekend.
In diverse reisverslagen, welke ik heb gelezen wordt tegen corrupte politiemensen gewaarschuwd , maar daarvan hebben wij totaal niets gemerkt. Bij bijna alle controleposten van het leger en politie mochten wij gewoon doorrijden en groetten de mensen gewoon aardig terug naar ons.
Opvallend was dat er dicht langs de kust zoveel windmolens stonden. In een park stonden er aan weerszijden van de weg enkele honderden.
Tegenstrijdig was dat wij in heel Mexico nauwelijks illegale vuilnisbelten hebben gezien , maar juist in deze windmolens regio diverse.
Ander opvallend aspect is, dat er in de bergen op veel rotsen langs de kant van de weg verwijzingen staan naar bijbel teksten zoals: Isai 1:2-3 Job 42-2
Een extra weesgegroetje voor de lezer welke het eerste met de goede tekst komt.

28 september Arriaga naar Antigua ( Guatemala ) 529km
Toen wij Mexico binnen kwamen moesten we voor de motoren een borg betalen van plm. 350 dollar.
Deze zouden we bij het verlaten van het land terug krijgen. Een soort borg voor de BTW wanneer de motor verkocht zou worden.
Twee vrienden van onze medereiziger Mike ,welke zich in Panama bij ons gaan aansluiten, hadden Mike al een mail gestuurd, dat zij bij de grens plm. 50 km moesten terugrijden om hun geld te krijgen.
Deze info is eigenlijk onderschat.
`s Morgens eigenlijk al te laat vertrokken, maar afgesproken dat wij elkaar bij een bepaald benzinestation zouden treffen om gezamenlijk bij de grens te komen om de formaliteiten te regelen.
Tjaard , Rogier en ik zijn samen vertrokken. Bij het betreffende waypoint troffen we geen benzinestation aan en zijn 500 m doorgereden naar het volgende station.
Uiteindelijk besloten om door te rijden naar het laatste station voor de grens.
Hiervan Dafne een sms gestuurd.
Bij aankomst iets gegeten en toen kwam de sms van Dafne, dat we terug moesten komen, want om de borg terug te krijgen moesten zij 50 km ( wij dus inmiddels ) 78km ) terug rijden.
Bij het plaatsje Tapachula stond een local met een papiertje naar ons te zwaaien. Daarop stond dat de groep inmiddels was vertrokken en dat wij maar de local ( gids ) mee moesten nemen om het douanekantoor te vinden.
De man bij Tjaard achterop. Rogier werd ongeduldig , gaf gas en dacht bij de afslag naar het dorp te kunnen wachten. We sloegen echter eerder af, dus waren we Rogier ook nog kwijt.
Via een sms met de coordinaten heeft hij toch het kantoor kunnen vinden.
De hele groep was er en de eersten hadden hun geld al terug.
Het ging echter uiterst langzaam en dit kon wel eens laat worden, dus toen de eerste 8 klaar waren, zijn deze vertrokken naar de grens, omdat we ook bij de grens nog wel de nodige tijd nodig waren.
De gids had ons inmiddels verteld, dat we bij de grens van Guatemala nog eenmaal een stikcker van 120 US dollar moesten kopen, maar dat deze geldig was tot in Panama, via een speciaal verdrag.
Wij zaten in de tweede groep en vertrokken pas om 15.00 uur. Toen moesten we nog 320 km rijden en een grens oversteken.
Er dreigde regen. Wel het pak aan, niet het pak aan, het leek een klein buitje.
Tjaard en ik geen regenpak aan ( terwijl ik deze zo mooi op de naden gelijmd heb ) en Tjaard tevens de gids weer achterop in zijn t-shirt.
Het buitje werd een bui van ongekende hoeveelheid water. Bij het eerste benzinestation gestopt, maar de gids gaf aan het niet erg te vinden en de anderen in de groep wilden ook naar de grens.
Dus doorgereden.
Dit was een grote fout, want het begon steeds harder te regenen, het hoosde, de bril besloeg, het vizier besloeg en het water spoelde over de straat en bovendien zaten we recht onder een onweersbui.
De donderslag volgde al 3 seconden na de bliksem en de gids zat in zijn t-shirt achterop.
Tjaard en ik vonden dit onverantwoord , maar konden nergens een plek vinden om te schuilen en het bleef maar regenen en onweren. Na 15 km op een en kruising gestopt en aangegeven, dat wij zo niet verder gingen. Wie was er trouwens verantwoordelijk, wanneer Tjaard onderuit ging en de gids raakte gewond of erger?
De overigen in de groep wilden echter verder rijden in de hoosbui en onweer en zijn weer vertrokken.
Tjaard en ik hebben zeker nog 45 minuten staan schuilen, want de bui kwam steeds terug en begon opnieuw.
Bij ons onder het poortje stond ook een oude man in een gele regencape met een kapmes en een emmer in de hand te wachten. Opeens zag hij dat er op de kruising een soort beest ( lijkt op een buidelrat op lange poten ) lopen. Deze had waarschijnlijk en tik van een auto gehad, want hij liep wat verdwaasd in het rond. De man er naar toe , rende er achteraan en gaf het een tik met zijn kapmes. Na drie tikken dood en 5 minuten later zagen wij hem lopen met een gevild beest.
De gids gaf aan, dat het beest veel proteinen bevat en goed is voor de potentie.

Hierna vertrokken met de gids weer achterop. Nog 50 km naar de grens en het leek droog te worden, maar tussentijds steeds weer regen. De gids zat gewoon te rillen bij 26 graden.
Dafne had bij het ontbijt reeds aangegeven, dat er mannetjes bij de grens lopen, welke tegen een kleine vergoeding je met de formaliteiten helpen. Onze gids was zo`n man.
De Mexicaanse grens over was zo gepiept. Een vrouwelijke douanier, waarschuwde ons, dat we geen
“mannetje “ nodig waren, maar deze had al zoveel moeten doorstaan, dat we hem deze verdienste niet wilden onthouden.
Bij de grens van Guatemala bleek , dat iedereen van groep 1 er nog stond , terwijl ze zeker 2 uur eerder waren vertrokken en niet gestopt waren voor de regen. Van Dafne en de anderen geen spoor.
Iedereen van groep 1 was goed flauw, dat het zo lang duurde. Wij schoten lekker op en het leek erop, dat wij nog eerder over de grens zouden zijn. De gids van groep 1 vroeg om 150 dollar p.p voor de blauwe sticker, geldig tot en met Panama. Ik deze groep gewaarschuwd, dat onze gids 120 dollar vroeg. ( iedereen in deze groep had de gdis al 10 dollar p.p. betaald voor zijn diensten ). De gids met6 mensen van de groep ter controle het dorp in voor de betaling. Ze hebben plm. 45 minuten door het donkere stadje gelopen en uiteindelijk bij een kantoortje betaald.
Onze gids vroeg ook om het geld en inderdaad ook 150 dollar. Aangegeven, dat hij `s middags nog 120 zei. Hier schrok hij van en zei, dat dit ook goed was. Hij ook op pad. Na een tijdje kwam hij terug met de sticker en Tjaard en ik kregen bovendien elk 90 dollar terug, waarvan wij niets begrepen. Even later kwam er een Engels sprekende beambte bij ons staan en hij begon te vragen. Toen werd duidelijk, dat wij allemaal werden opgelicht. De sticker kost 30 dollar en kan gewoon aan de balie worden betaald.
Onze gids kreeg misschien wroeging o.i.d en daarom had ons ons geld terug gegeven.
Maar wij waren klaar en konden de grens over om in het dorp een hotel te zoeken, want het was inmiddels te laat en onverantwoord om nog de 250 km naar ons hotel te rijden .Bij het verlaten van het kantoor nog groep 1 kunnen waarschuwen voor de oplichting en nat en koud ( 33 graden ) naar het hotel in het dorp vertrokken.
Een heerlijke douche, de airco aan, even bijkomen en een pizza met bier op het leuke pleintje genuttigd.
Inmiddels vernamen we via sms, dat de groep van Dafne in Tapachula was blijven steken.
Tjaard en ik dus al laatste vertrokken en als eersten de grens over.
Ze hadden toch besloten niet verder te rijden en moesten de volgende morgen nog de grens over.
Een uur later kwamen enkelen uit groep 1 bij ons zitten en hoorden wij, dat zij hun geld niet terug hebben gekregen.
Tegen 23.00 uur bekaf naar bed. De klok was weer een uur teruggezet, dus voor ons was het 24.00 uur.

29 september
Een goede nachtrust doet wonderen.
Uitstekend geslapen en tegen 8 uur vertrokken. Mike reed met ons mee.
Volop kunnen genieten van de indrukken van Guatemala. Een land wat nog groener is dan Mexico en onder invloed van de temperatuur en luchtvochtigheid blijkbaar ook vruchtbaarder.
Overal langs de kant van de weg kraampjes met fruit enz.
Vaak heel gewiekst op plaatsen waar verkeersdrempels ( ja ook hier veelvuldig ) liggen ,dus op plaatsen waar het verkeer langzamer moet rijden.
Verkeer met vrachtwagens en bussen, welke idioot hard rijden.
De indruk van Guatemala is wel, dat het volgens ons armer is dan Mexico.
Langs de wegen meer afval en bovendien slechtere wegen met ongelooflijke potholes.
Ook hier vriendelijke mensen.
Op 4 km van Antigua een binnenweg door een stadje genomen en tot onze verassing kwamen we in een plaatsje terecht waar op dat moment een parade van schoolbandjes werd gehouden.
Fantastisch om te zien hoe kinderen van 4 tot 25 met de muziek en dans bezig zijn. Het ritme zit ze toch wel in het bloed. Tijdens het spelen lopen/dansen ze van links naar rechts, twee stappen voorwaarts en weer een terug.
Ik denk dat er wel 30 bandjes in allerlei vrolijke kleuren / uniformen uitgedost waren.
Tegen 15.00 uur in het bijzonder luxe hotel en eerst een duik in het zwembad genomen en een hamburger en een biertje besteld.
Bij het avondeten gehoord, dat de groep van Dafne toch reeds 5 km na vertrek bij ons vandaan besloten had om niet verder te rijden.
Zij hadden hun intrek genomen in een autohotel.
Toen Tjaard en ik, na de schade van Tjaard, een hotel zochten hadden we ok al een autohotel bekeken, maar Tjaard vond een kamer met een garage ernaarst welke middels een soort gordijn kon worden afgesloten niet echt wat.
Nu blijkt dat een autohotel, kamers verhuurd , waarbij je met de auto/taxi, de garage inrijdt, de deur afsluit en vervolgens ongezien met je vrouwelijke gast de kamer kunt binnengaan.
Niemand van de groep had dit in de gaten, want Aart heeft bij de receptie nog gevraagd of ze geen kamers met twee eenpersoons bedden hadden. Uiteraard waren deze er niet.
Tijdens het diner hoorder wij, dat er bij de douane inmiddels overal kaarten hangen, waarop vermeld staat hoeveel wat kost, om de oplichters de wind uit de zeilen te nemen.
Een diner trouwens met een perfecte sirloin steak en een heerlijke fles wijn, afgesloten met een dubbele espresso en cognac. Een echte espresso om van te genieten, want de laatste weken is er alleen Nescafe.
Morgen weer een grensovergang naar Honduras en slechts 277 km naar het hotel.
Benieuwd wat ons hier weer staat te wachten. Zeker is dat we niet meer als groep gaan.
Dit kost te veel tijd.

30 september Antigua nar Copan 270 km
Vanmorgen om 7.30 uur vertrokken. Niet als groep, maar iedereen vertrok toch wel ongeveer direct na het ontbijt. Tjaard en ik ( en de anderen ook achteraf ) kozen ervoor om snelste weg te kiezen. Niet te veel binnendoor, want we wilden ondanks de grensovergang naar Honduras op tijd binnen zijn om nog een bezoek aan de Copan ruines ( Mayas ) te brengen. Deze sluiten om 16.00 uur.
Ondanks dat we gedeeltelijk door de miljoenenstad Guatemala stad moesten ( lekker tussen de auto`s door in de file ) hebben we de 260 km naar de grens redelijk snel afgelegd. We waren er tegen 13.00 uur. Jan van de Werff cs waren ons voor, dus konden zij ons mooi de procedure vertellen.
Onze hoop op een snelle doorgang was ijdel, want we waren pas klaar om 15.30 uur. Snel de laatste 10 km naar Copan ,dus konden we nog op tijd zijn. We waren er om 15.55 uur dus 5 minuten voor sluitingstijd.
Mooi op tijd? Vergeet het maar, we kwamen er niet meer in.
Nu moeten we dit er morgen bijdoen, terwijl er morgen een dag afstand van plm. 600 km te boek staat. Gekkenwerk dus, want de rondleiding duurt 2 uur en begint om 8.00 uur.
Betekent morgen direkt tegen 10.30 uur rijden en maar zien hoever we morgen komen.
We zullen wel een overnachting moeten zoeken en de resterende km`s de volgende dag rijden, welke als rustdag staat gepland.