De banden zijn er

19 oktober Rustdag in Guayaquil
Vanmorgen vroeg wakker, want dat de banden er niet zijn houdt mij toch wel bezig.
Direct na het ontbijt besloten om zelf maar op zoek te gaan naar een nieuwe voorband.
Er zat een Yamaha dealer dichtbij het hotel, maar zij hadden de juiste maat niet. Adres van Honda doorgekregen en met de taxi daar naar toe. Ook niet, maar wel weer een nieuw adres en zo ging het 5 maal , de hele stad door en uiteindelijk geen band.
Om 15.00 uur kwam de verlossende sms : Rob heeft alle banden en motoren vrij.
Een pak van mijn hart. Gauw de wielen gedemonteerd, zodat Rob bij aankomst direct met onze wielen naar een montage adres kon rijden. Tjaard had aan Dafne aangegeven, dat onze banden graag als eerste gewisseld moesten worden. Dit lukte en tegen 18.00 uur zaten de wielen er weer in en was er tijd voor een pilsje. Nou ja, het hotel had geen bier meer dus zelf bier in de supermarkt gekocht en op het terras van het hotel met een groepje opgedronken en geproost op de verjaardag van Jeannette. Ik had haar door alle drukte een 45 minuten te laat gebeld, maar gelukkig had ze Ria aan de lijn, dus was ze nog wakker.
Lekker op tijd naar bed, want morgen is het vroeg dag.

20 oktober Guayaquil naar Sullana ( Peru ) 453 km
Vroeg vertrokken, want wij wilden niet massaal bij de grens komen te staan.
Vertrokken in miezerregen en mist maar gelukkig klaarde het op na 1 uur.
Het eerste deel over de snelweg en toen over een spiksplinter nieuwe betonweg de bergen in.
Heerlijk zeker ook met het gevoel van nieuwe banden.
Een eerste stop pas na 5 uur rijden in en dorpje voor een cola en een reep. Natuurlijk weer onder grote belangstelling van de lokale jeugd.
Daarna volgde een stuk van 30 km wegopbreking met gravel weg. Staan dus en genieten.
Bij de grens aangekomen van Ecuador mochten we zo doorrijden, helemaal geen paspoort laten zien en papieren voor de motor.
Bij de grens van Peru in Alamo slechts een post van 4 bij 4 meter. Daarvoor een douanier, welke half zat te slapen en volgens ons stomdronken was. Een jong ventje hebben wij de paspoorten laten zien, waarop er een andere man, niet in uniform, ons te woord stond.
Het systeem lag eruit en zij konden niets doen, dus moesten wij een andere grensovergang zoeken.
Dit betekende 200 km om. Tjaard en ik zwaar protesteren, maar niets hielp en de dronken douanier reageerde bijna helemaal niet.
Hierop besloten wij, langs het touw, wat de weg versperde, te rijden en maar zien wat er gebeurde.
Dus vol gas en wij hoorden nog gefluit en geroep en dat was alles.
In het volgende dorp een douanecontrole post dus knepen wij de billen aan elkaar, maar geen enkele controle.
Zeven km voor het hotel kwam Tjaard droog te staan. Geen druppel benzine meer. Gelukkig vond ik 400m verderop een benzinestation. Met handen en voeten duidelijk gemaakt dat ik benzine in flessen wilde meenemen , maar ze hadden geen flessen. Wel flessen water dus deze maar gekocht en de flessen in de camelbag geleegd. Tjaard kon weer rijden, maar moest nog meer tanken. Wij hadden nog geen mogelijkheid gehad om Peruaans geld op te nemen en hadden slechts dollars. Na veel praten en nadat het 20 dollar biljet door 10 lokale handen was geweest om op echtheid te controleren, kreeg Tjaard voor 16 dollar benzine en was uit de brand.
Bij het hotel aangekomen bleken ook Aart, Christof, Paul, Ria en Rogier gewoon doorgestuurd te zijn bij grens en hadden ook geen stempel in het paspoort en geen papieren voor de motor.
Alle anderen hadden een andere grensovergang genomen en wel een stempel en papieren.
Dit wordt dus nog leuk, wanneer wij Peru weer uitgaan.
Bij het hotel ook de telefoon gecontroleerd of er nog berichten waren.
Een sms van Dafne, ze was `s morgens al vroeg met de motor gevallen en met de voet onder de koffer gekomen, waardoor haar enkel op 3 plaatsen was gebroken en naar het ziekenhuis moest.
Haar reis was over en uit. Een grote teleurstelling dus. We eten allemaal dat zoiets kan gebeuren, maar wanneer het praktijk wordt is het toch erg vervelend.
Later op de avond bleek dat niet iedereen het hotel had gehaald. Ook enkelen uit de nieuwe groep niet. Een leuke start dus.
Hopelijk is morgen iedereen weer compleet.

21 oktober Sullana naar Chiclayo 296 km
Vandaag een makkie, dus wat later vertrokken.
De route liep grotendeels door steppe en woestijngebied.
Peru is toch wel een ander land. Veel droger en armer , althans wat wij tot nu toe hebben gezien.
Het woestijngebied heeft wel wat van Afrika weg.
Tijdens onze lunchstop nog een leuk contact met Henri, een Argentijn welke ook vanuit Anchorage onderweg was naar Usuaia. Hij was half september vertrokken en maakte en reportage van zijn reis voor BMW. Er zou een boek en een film van gemaakt worden.
Onderling onze gegevens uitgewisseld om contact te kunnen onderhouden.
Hierna nog de piramides van Tucume bezocht, maar bij de eerste piramide al teruggegaan. Ze waren helemaal door de regen en de tijd tot een soort steenrots geworden. De erosie had zijn werk gedaan.
In Chiclayo weer een uitstekend hotel van de Ramada groep.
Dit is wel een compliment voor de organisatie. De kwaliteit van de hotels is veel beter, dan op vorige reizen.