Onwaarschijnlijk mooie dag

22 oktober Chiclayo naar Trujilo 218 km
Iedereen was vandaag wat later bij het ontbijt, omdat er slechts 218 km op het programma stond.
De weg voerde weer door de woestijn, bij een aangename temperatuur tussen 18 en 28 graden bij een lage luchtvochtigheid.
Er stond wel veel wind, dus dit was hangen tegen de wind
Opvallend is, dat in Peru de taxi`s weer vervangen zijn door de tjoek tjoek.
Zover nu te zien is Peru ook duidelijk een armer land dan de vorige twee in Zuid Amerika.
Veel lemen huisjes langs de weg, maar de mensen zijn wel redelijk goed gekleed.
Voor de lunch zijn we even van de route afgeweken door naar het kustplaatsje Pacasmaya te rijden.
Meerderen hadden dit idee, want we waren niet alleen uit de groep.
Een prachtige pier en hoog op de berg een groot Christus beeld.
Bij het verlaten van het dorp werden we nog getrakteerd op en schooloptocht.
Bij Trujillo liggen de Chan chan ruines. Chan chan was de grootste pre Columbian stad in Zuid Amerika. Het omvat totaal 20 vierkante kilometer. Een groot deel is door erosie vergaan, maar een deel is weer gerestaureerd of nagebouwd.
Bij aankomst in het hotel bleek, dat de motoren gewoon in de lobby geparkeerd moesten worden.
De eigenaar dacht, dat er 26 brommer motoren gestald moesten worden en was verbaasd toen wij met onze grote motoren binnenkwamen. Elke binnenruimte werd benut tot en met de lobby en bar aan toe.

23 oktober Trujilo naar Huaraz 321 km
Het eerste deel was weer door de woestijn. Opvallend was dat rechts van de weg zandduinen en kale vlaktes lagen en links van de weg stonden eindeloze rijen fruitbomen, rietvelden, bloemenvelden en zelfs druivenstruiken. Achter deze groenstrook bleek een rivier te lopen, welke de het land van water voorzag. Dit moet een grote hoeveelheid water zijn, want er werd zelfs rijst verbouwd.
Ik had de route thuis reeds voorbereid en vlak voor Cimbote een mooi weggetje gevonden om de route in te korten. Vanaf het asfalt linksaf en we stonden voor een slagboom, maar mochten er van de bewaker door.
Er volgde een rit van 50 km door een fantastische steenwoestijn. Het deed mij sterk aan Marokko denken. Grote kale steenvlaktes , afgewisseld door kale grote zwarte bergen. Onderweg troffen we nog een irrigatiekanaal van beton aan welke het water uit de bergen via zowel bovengrondse als ondergrondse gangen en kanalen naar de velden bracht. Fantastisch mooi en heerlijk 50 km off piste op de pedalen staan. Er leek geen einde aan te komen. Uiteindelijk toch wel blij dat we een brug zagen om aan de andere kant van de rivier op de verharde weg te komen.
Na enkele kilometers ging het asfalt over in pisteweg. Het begin van de Pato canyon.
Hier begon een van de mooiste routes welke ik ooit gereden heb.
Een route van 100 km door een onwaarschijnlijk mooie canyon. Grote hoge, kale bergen in de meest fantastische aardekleuren. Beneden in de canyon liep de rivier. De weg ging omhoog langs steile afgronden en weer naar beneden. Soms breed en soms zo smal dat een auto nauwelijks passeren kon. Een weg door 32 tunnels , welke ook niet geasfalteerd waren. Tunnels met bochten erin, zodat je konstant moest claxonneren om tegenliggers in de onverlichte tunnels te waarschuwen.
Echt een van de mooiste routes welke ik ooit gereden heb.
Het is voor mij dan ook onbegrijpelijk, dat er rijders zijn , soms met slechts 2 jaar rij "ervaring " en geen off road ervaring, je vervolgens voorbij knappen met 70 km / u, terwijl wij 30 km p/u rijden. Onverantwoord en bovendien heb je amper de tijd om van de omgeving te genieten.
Moe van al dit staan, hadden we tegen 15.00 uur eindelijk tijd voor een lunch. De lokale specialiteit was : pittige cuy. Navraag leerde dat dit een soort stekelvarken moest zijn. Het zou echter ook cavia kunnen zijn. Smaakte goed, alhoewel er weinig vlees aan zat. Ook de gekookte stevige aardappels waren na al die weken van patat en rijst een delicatesse.
Bij aankomst in het hotel was de temperatuur gedaald naar 16 graden en zaten we op 3100 meter hoogte.
Dit was te merken, want ik was gewoon wat duizelig door de hoogte.
Na een half uur op bed ging het wel weer. Dit zal de komende dagen wel vaker voorkomen, want we gaan over de 4400 meter, dus om hoogteziekte te voorkomen, de komende dagen geen alcohol en heel veel water drinken overdag.
Tegen 19.00 uur en sms van Rob. Katrin had een storing in de benzinepomp, welke inmiddels was verholpen, maar zij konden het hotel niet meer bij daglicht bereiken en bleven in een dorp slapen.
Later op de avond, dat mijn slapie Malcolm met de motor was gevallen en in het hospital lag in het dorp, waar ook Rob verbleef. Tot op dit moment ( 21.30 uur ) is niet duidelijk, wat er aan de hand is.
Hopelijk valt het mee.