Uitersten

6 november Calama naar San Pedro de Atacama 102 km
Tijdens de voorbereiding was mij opgevallen, dat aan deze route de grootste kopermijn ter wereld ligt. Bezichtiging was ook mogelijk, dus heeft Rob een poging gedaan om contact met ze te krijgen.
Helaas lukte dat niet. Daarom hebben wij een tweede poging gedaan, door er gewoon langs te rijden.
Samen met Tjaard, Paul en Ria zijn wij het terrein opgereden om te proberen deze middag of anders de volgende dag een rondleiding voor de geinteresseerden te regelen. Helaas kregen wij te horen, dat de middag vol was en dat er voor morgen waarschijnlijk ook geen plaats was. We moesten maar terug naar Calama rijden om op het kantoor nog iets gedaan te krijgen. Op dat moment zou juist de bustour met een groep Fransen starten. Met zijn vriendelijkste gezicht en beste Spaans vroeg Tjaard of wij niet met deze groep meemochten. Na enig heen en weer gepraat had de groep Fransen geen bezwaar en mochten wij vieren direct mee. Een reusachtige meevaller.
Het gat van de mijn is 3 bij 5 km groot en 1 km diep. Dit alles is uitgegraven met machines en de stenen/rotsen worden door gigantische kiepwagens weggebracht. Wij dachten dat het koper hier in zou zitten, maar dit blijkt slechts “afval “ te zijn. Dit afgraven is nodig voor de stabiliteit van de mijn, want helemaal onderin wordt gegraven naar het koper.
Heel imposant. Vooral ook de cijfers, dat er bijv. maar 1% koper uit de mineraalstenen wordt gewonnen. Het stof wordt in grote bakken met water gestort en middels elektrolyse wordt het koper gescheiden. Een interessante rondleiding.
Daarna door de mooie steenwoestijn naar San Pedro de Atacama, welke ineens achter een berg in een grote oase in de woestijn bleek te liggen. Wel echt een toeristendorpje, met al die winkeltjes.
Tegen de avond kwam er ook nog een groep van 12 Argentijnse motorrijders binnen. Zonder bagage op de motoren, want deze lag op de volgauto evenals reservebanden en benzine.

7 november Rustdag
Samen met Christoph de Valle de la Luna bekeken. Een bergmassief welke niet echt indruk op ons maakte. Misschien raken wij al een beetje verwend. De zoutmijn met de zoutkristallen aan de wand en het kleine zoutmeertje was eigenlijk het enige dat ons boeide.
Hierna op zoek naar de flamingo`s. Het meisje bij de kassa van de Valle de Luna zei , dat het 18 km was. Het bleek 18 km na het plaatsje Toconao welke 48 km rijden was. In het eerste meertje liepen slechts een klein aantal flamingo`s, maar wel goed dichtbij. Het grote aantal zat in het tweede meertje, maar alleen zichtbaar via de telelens.
Op de terugweg zagen Christoph en ik bij San Pedro een bord, waarop stond dat voertuigen naar Argentinie zich eerst bij de douane moesten melden. Toch maar even geinformeerd hoe dat zat, want de volgende dag zouden we de grens naar Argentinie over en het was al eerder gebeurd, dat we bij de grens aangekomen weer een stuk terug moesten rijden voor de grensformaliteiten voor de motor. In dit geval zou dat een 100km terugrijden betekenen.
De douanier vroeg bij welke grensovergang we naar Argentinie gingen, want voor de Paso Jama konden de formaliteiten gewoon aan de grens plaatsvinden. Onze route ging echter via de Paso de Sico en hiervoor moesten inderdaad de formaliteiten in San Pedro plaatsvinden. Ze gingen de volgende morgen echter eerst om 8 uur open, terwijl wij om 6 uur wilden vertrekken. Gelukkig kregen wij voor elkaar, dat ze nu direct al de stempels wilden plaatsen, mits we hierna direct nar het hotel reden. Mooi geregeld dus.
Direct naar het hotel gereden om de anderen te informeren. Hier grote verwarring, want hun informatie was, dat het aan de grens wel kon. Snel samen met Rob naar de grens gereden om het e.e.a. uit te zoeken. Hier bleek, dat wij gelijk hadden, maar de formaliteiten niet eerder dan morgen gedaan mochten worden, dus terug naar het hotel. Helaas konden we dus niet vroeg vertrekken.
Bij het hotel aangekomen, bleek dat de gids van de groep Argentijnen ons adviseerde om niet de gekozen pas te nemen, omdat de weg erg slecht was. Hij adviseerde de Paso de Jama. Wel meer km`s maar beter te rijden..
Unaniem maar besloten om het advies op te volgen.
Maar ja Christoph en ik hadden al de stempels in ons paspoort het formulier van de motor al ingeleverd.
Nou ja, afwachten maar. Zal wel weer een heel gedoe worden bij de grens.

8 november San Pedro de Atacama naar Cachi 459 km.
Eigenlijk begonnen we al te laat aan de rit, want 459 km waarvan 250 pisteweg EN een grensovergang is eigenlijk te veel op een dag.
De eerste 100 km verliepen voorspoedig, maar bij de grens aangekomen begonnen de problemen.
De Chileense douane bleek te staken en de Argentijnse beambte scheen geen enkele haast te hebben. Er stond al een hele rij voor de balie.
Ik dacht met mijn stempel de rij te kunnen omzeilen, maar de Chileense vrouwelijke beambte stuurde mij resoluut terug naar het Argentijnse loket na raadpleging van deze douanier.
Dus gewoon aansluiten in de rij. Toen ik eindelijk aan de beurt was, mocht ik direct door naar het volgende loket, OMDAT IK AL EEN STEMPEL HAD ?????.Ook de groep Argentijnse motorrijders kwam binnen en deze begonnen na enige tijd ongeduldig te worden en zich met de procedure te bemoeien. Dit versnelde het, maar alles heeft toch twee uur gekost en we moesten nog 350 km waarvan 250 km pisteweg.
Na 100 km een lunchstop, waarbij we in gesprek kwamen met de gids van de groep Argentijnse motorrijders. Deze voorspelde dat we zeker 7 a8 uur nodig zouden hebben om ons hotel te bereiken.
Inmiddels kwamen ook enkelen uit onze groep binnen welke waren teruggekeerd van de pisteweg, omdat deze te moeilijk was.
Het was inmiddels 14.00 uur dus eigenlijk onverantwoord om hieraan te beginnen, want de laatste 2 uur zouden we in het donker moeten rijden over de pisteweg.
Het alternatief was, om een verharde route te rijden. Dit betekende 150 km extra maar wel met de mogelijkheid om een hotel te vinden in een van de steden, wanneer we ons hotel niet kunnen halen.
Nagenoeg iedereen koos voor deze optie, temeer omdat velen geen zin hadden om 250 km pisteweg te rijden. Alleen Robin, Aart en Christoph waren al onderweg via de pisteweg. Dit noodzaakte Rob om ook deze weg te rijden na overleg met ons. Normaal volgt hij de meerderheid, maar de kans dat rijders op deze route hem mogelijk nodig zouden hebben was groter, dan de rijders op de verharde route. Dit bleek de volgende morgen, toen we hoorden dat Christoph de vorige dag een scheur in zijn buitenband had opgelopen.
Nou we hebben van onze keuze geen spijt gehad, want de weg was uitmuntend. Strak nieuw asfalt door een fantastische omgeving .
Tegen 17.00 uur besloten we om de laatste 100km niet te rijden naar het hotel, maar om overnachting in de stad Salta te zoeken. Achteraf bleek iedereen dit te hebben gedaan.
`s Avonds gezellig met Tjaard, Paul en Ria uitstekend gegeten met een heerlijke wijn.
Het was wel een dag van uitersten.
Vertrokken bij 8 graden celcius, tijdens de rit op 4840 m hoogte was het om het vriespunt en aangekomen in Salta was het 40 graden.
Vertrokken vanaf 2400 m hoogte, tijdens de rit geklommen naar 4840 m hoogte ( hoger dan de Mont Blanc ) en gezakt naar 700 m.
Wel weer een heuglijke dag.

9 november Cachi naar Belen 520 km
Gepland was 410 km, maar door de omweg en het feit, dat we de vorige dag niet ver genoeg waren gekomen, moesten we extra km`s maken.
Het ging weer over een fantastische weg en de omgeving was zeker niet minder indrukwekkend dan de vorige dag. Gewoon ongelooflijk mooi. Elke km was de vorm, kleur en samenstelling van de bergen totaal anders.
Halverwege ontmoetten we Rob en de anderen, welke de pisteweg de vorige dag hadden gereden.
Zij hadden het hotel ook niet gehaald en waren halverwege in een hotel blijven slapen.
Gezien zijn verslag over de pisteweg was het maar goed, dat de groep niet voor deze pisteweg had gekozen, want er zaten erg veel zandkuilen in deze weg.
Ons alternatief van de verharde weg was dus een juiste geweest.

10 november Belen naar San Jose de Jacha 465 km.
Een voorspoedige rit, zonder noemenswaardige feiten.
In tegenstelling tot de vorige dagen was het geen 35+ graden, maar slechts 8-12 graden bij een bewolkte lucht en regelmatig regen. Een groot kontrast met de vorige dagen. Jammer van de regen tijdens onze rit door de Cueste de Miranda, een bergmassief van uitsluitend rode rotsen en prachtige uitzichten en over een weg van soms 3,5 m breed en een diepe afgrond zonder vangrail.
Wel lekker om 15.00 uur in het hotel zodat ik na een warme douche van 30 minuten en twee koppen hete bouillon ( meegebracht uit huis en nu voor het eerst gebruikt ) , aan het bijwerken van mijn dagboek kon beginnen.
Het hotel blijkt een soort van appartementenkamers te zijn, met een eigen keuken en tafel dus lekker op mijn gemak kunnen “werken “.