Gestrand door de modderstroom

Zaterdag 22 oktober.

Gestrand door de modderstroom.

Het zou een mooie toeristische dag moeten worden door een uitdagende omgeving.
Nou uitdagend is het geworden.
Vanmorgen voor vertrek even schoonmaak gehouden.De camper van binnen schoon, toiletpot leeg, de schoonwatertank gereinigd en gevuld,
de cabine alle stof eruit enz.
Tegen 10 uur een Zwitsers echtpaar van 70 jaar uitgezwaaid, waarmee we gisteren een tijdje hebben gesproken.
Ze waren inmiddels 6 weken onderweg vanaf vertrek uit Zwitserland en vertelden, dat er op een camperplaats in Lissabon was
ingebroken in hun camper `s nachts. Terwijl ze lagen te slapen waren alle waardevolle spullen gestolen incl. hun reisschema en geplande overnachtingsadressen in Marokko.
Ze hadden tussen twee grote campers gestaan, maar doordat zij een 24 jaar oude camper hebben, was deze makkelijker open te breken dan de nieuwere met alarm en extra sloten.
Ze waren dolblij met de tips van overnachtingsadressen waar wij hadden gestaan.
Bijzonder aardige mensen.

Tegen 10.30 uur vertrokken richting de Todrha kloof
Zelfs wanneer je deze voor de derde keer ziet blijft deze mooi. Een van de top toeristische attractie`s in Marokko.
Voor ons begon het verrassende na de kloof, want we hadden deze route van 225 km nog nooit gereden, nog niemand gesproken die deze route wel had gereden en op de kaart wordt de route met groen aangegeven, wat toeristisch aantrekkelijk betekent.
Nou het is een van de mooiste route`s door Marokko volgens ons. Het stuk weg door de kloof was van matige kwaliteit, maar na de kloof
werd het een prachtig strakke asfaltweg .
De weg voerde ons naar 2600 m. hoog. Soms zo steil, dat het voor een auto met caravan af te raden is.
Nomaden met kinderen dik ingepakt liggend op de rug van een ezel in de middle of nowhere,geitenhouders, schaapherders alles kwamen we tegen op de hoogte waar in geen velden of wegen een dorp o.i.d te bekennen was.
Maar mensen, wat een vergezichten, wat een kleuren afwisseling,wat een ruigheid, gewoon om stil van te worden.
Wonderlijk, dat hier zo weinig over bekend is.
Terug naar een hoogte van 2300m zien we een oase voor ons opdoemen.
Een prachtige groene slinger van plm 1 km breed en dan tientallen kilometers lang op 2300m hoogte.
Overal zijn mensen aan het werk in hun "volkstuintjes" Dit moet hun bron van in komsten zijn.
De wegen blijven goed behalve in de de kleine lemen dorpjes, waar je soms wat smoezelig inkijkt.
In elk dorp worden we begroet en begeleid door tientallen kinderen, vriendelijk zwaaiend en soms gebaren met de handen en vingers maken om toch iets te bedelen.
We hebben ons echter beloofd om hoe zielig en hoe lief de kinderen ook zijn,om niets te geven.
Door te geven leer je de kinderen, dat bedelen effectief is, terwijl ze juist moeten leren, dat scholing belangrijk is.
Doordat in het verleden de toeristen wel kado`s, pennen, brood, fruit enz. gaven en ze nu niets meer krijgen worden sommige kinderen boos en willen met stenen gaan gooien.
Een enkele keer gezien dat een kind iets oppakte, maar wanneer wij dan remden begonnen ze vriendelijk te zwaaien en te lachen. Verder geen enkel probleem met de kinderen.
Ook de volwassenen zwaaien meestal enthousiast.
Opvallend in de hele oase zijn de bomen, geen palmbomen zoals overal in Marokko maar bomen welke op berken lijken.
Door de herfst zijn veel van de groene bladeren nu geel. Prachtig om te zien, zeker wanneer de zon tussen de wolken door de bomen doen oplichten.
Ook veel appelbomen, welke echt vol hangen met appels.
Onderweg komen we nog langs een mooi bergmeer, waaraan een auberge met camping ligt.
De auberge is vervallen en de camping ziet er van afstand ook niet uit.
Het zou zo passen in een of andere horrorfilm.

Door al de bochten en de prachtige uitzichten schieten we niet echt op.
Over de eerste 140 km doen we ongeveer 3 uur.
Soms regent het en de temperatuur is gedaald tot plm 12 graden met een koude wind.
Daarna beginnen we aan de afdaling.
Dan veranderd de kwaliteit van de weg. Over een afstand van plm 1 km in de afdaling ligt geen asfalt of asfalt met grote diepe gaten, potholes genoemd en de weg wordt in de haarspeldbochten zo smal, dat twee auto`s elkaar niet kunnen passeren, laat staan een camper en een vrachtauto. Gelukkig komen we geen tegenligger tegen en wordt de weg weer beter en kunnen we doorrijden.
Totdat we beneden een rij auto`s waaronder enkele vrachtauto`s zien stilstaan.
Bij controle blijkt er een personenauto midden op de weg vast te staan in een modderstroom.
Tot over de assen staat deze in de modder en het snel stromende water.
Door de vele regen boven in de bergen is er een soort dijkje naast de weg doorgebroken en alle modder en stenen liggen op de weg, waarin de auto is blijven vastzitten.
Hij kan geen kant meer op en het water stroomt met grote snelheid en grote hoeveelheden over de weg.
Hier komt niemand meer door.
Met man de macht krijgen ze de auto er toch uit en inmiddels is een andere personenauto begonnen een andere route dwars door het stromende water te vinden, eigenlijk dwars door de ondiepe rivier heen. Met veel moeite lukt dit en ook om over de oever met allemaal
stenen en zand te komen.
Maar uiteindelijk moet ook hij een stukje door de smurrie.
En ja ook hij blijft vast zitten. Tot de assen erin.
Geen beweging in te krijgen, ondanks dat ze proberen met de handen de modder te verwijderen.
Dus heb ik ze maar de twee scheppen, welke wij in de camper hebben meegenomen voor problemen in de woestijn, gegeven om de auto uit te graven. Geen effect.
Er was een sleepkabel nodig en niemand behalve wij had deze bij zich.
Vervolgens werd de auto door een vrachtauto eruit getrokken. Ondertussen waren de andere gestranden inmiddels begonnen
om de alternatieve weg te verbeteren. En ja hoor , de een na de nadere bereikte de overkant.
Volgens de omstanders moesten wij met de camper het ook kunnen halen. Ze zouden ons helpen.
Gezien de beperkte bodemvrijheid van de camper en de lengte van het chassis achter de achteras leek ons dit niet verstandig.
Dus maar besloten om de terugweg te aanvaarden.
Geen prettig vooruitzicht om tegen 16.30 uur nog 150 km door de bergen te moeten rijden, temeer omdat het tegen 19.30 uur donker wordt.
Na 30 minuten toch maar besloten om de " horror camping"op te gaan, waar we zeer vriendelijk door een mevrouw werden begroet.
Ze zou gelijk een kop thee zetten.
Op zich is de plek prachtig zo direct aan het water en och we hebben alle voorzieningen aan boord dus zijn niet afhankelijk van de
camping toiletten. Hoewel dit een vooroordeel is, want we hebben ze niet eens bekeken.
Morgen besluiten we of we terug gaan naar Tinerhir of nogmaals deze weg verder gaan rijden.
We zullen morgenvroeg bij passerende auto`s eerst informeren of de weg vrijgemaakt is.
De kans hierop is niet zo groot,temeer omdat er vannacht waarschijnlijk nog meer regen valt ,
dus waarschijnlijk het hele stuk terug rijden en de oorspronkelijke route weer oppakken.
Bij de camping mevrouw nog geinformeerd over haar verwachting betreffende de weg:
"In de bergen weet je nooit wat het weer gaat doen en inshallah is de weg morgen weer open.
We hebben er weinig vertrouwen in. Jammer, maar dit hoort nu eenmaal bij dit soort trips

Zondag 23 oktober
Dat vermoeidheid een andere manier van denken/ervaren bepaald bleek vanmorgen.
Gisteravond in de vermoeidheid beoordeelden wij de camping negatief.
Na een goede nachtrust en ontwaken met uitzicht over het meer veranderd onze mening op slag.
Och de camping/auberge blijft heel simpel, maar wanneer er `s morgens een pot verse thee met vers gebakken “pannenkoek” bij de camper wordt bezorgd door de eigenaresse kun je alleen maar positief worden.
Bij het vertrek vroeg ze ons of we nog iets konden missen voor de arme kinderen van de Nomaden 10km verderop in de bergen.
Zij zamelde daarvoor spullen zoals kleren in en de Nomaden kwamen eens in de zoveel tijd bij haar om de spullen op te halen.
Daarop hebben we een aantal knuffels, kleren en schoenen uit jullie giften aan haar gegeven.
Ze was zo dankbaar dat ze Jeannette omhelsde en een kus gaf. Haar ogen straalden van dankbaarheid.
Toen we de poort verlieten, stond ze nog klaar met een bord met appels uit de streek.
Toen we toestemming vroegen om een foto te maken, stemde ze meteen toe mits samen met Jeannette.
Hierop kreeg Jeannette nog een kus en bedankte mij ook nogmaals.
Hartverwarmend hoe je iemand met zo weinig zo gelukkig kunt maken.

We namen de gok, dat de weg weer open was en vertrokken naar het noorden.
Na 10 minuten kwamen we een vrachtauto tegen welke kruipend omhoog reed. Op onze vraag of de “route ouvert” was zei hij ja, maar niet over de quad maar over de piste. Dit zei ons genoeg dus meteen rechtsomkeert gemaakt om de weg terug van 150 km te rijden.
Het regende de hele morgen en dan kijk je toch anders tegen het schitterende dal aan dan de dag ervoor in de zon.
Onderweg weer veel kinderen met opgestoken handjes ten teken van “geef ons iets”.
Maar zoals eerder gezegd, hoe vertederend ook we geven niets.
Totdat in een dorpje voorbij Imilchil een groep kinderen met ons opliep en de een na de andere afhaakte.
Behalve een jongetje van plm. 8 jaar, dat naast ons bleef lopen met 3 kleine appels in de hand.
Dit is geen bedelen zeiden wij, maar handel, dus de drie appels gekocht en het jongetje stralend blij.
We mochten zelfs een foto maken. Dit is redelijk uniek, want meestal wanneer je een foto wilt maken draaien kinderen ( en volwassenen ) het hoofd om.
Toen we weer op de doorgaande weg terecht kwamen, realiseerden wij ons, dat je alleen een kompleet beeld van Marokko kunt vormen, wanneer je bereid bent de doorgaande wegen te verlaten en de binnenlanden in te gaan, waar het leven heel anders is, dan in de `toeristische `gebieden. Het leven in de binnenlanden is veel meer back to basic. Kleding hoeft niet mooi te zijn en helemaal niet bij elkaar te passen, maar het moet functioneel zijn. Het hele gezin helpt mee op het land, waar zeer zelden een tractor is, maar meestal wordt er nog met een paard geploegd en de mest met de mand verspreid.
Toch is geen naar onze indruk geen honger.
Echte armoede ook niet, maar men leeft hier wel heel simpel, zeker t.o.v. de mensen in de `steden` .

Aangezien het bleef regenen,besloten we om in Boumalme maar direct de camping op te zoeken, omdat de Gorges des Dades in de regen te bekijken jammer zou zijn.
Maar hopen dat morgen het weer opklaart en het wat warmer wordt. Het is momenteel 14 graden.
De camping was snel gevonden, omdat ik hier in het voorjaar met de motorreis overnacht hebt in de auberge.

Trouwens leuk om te lezen, dat niet alleen onze vrienden en kennissen de verhalen lezen, maar ook
Roel, Ruud, kinderen van Connie en Ruud, de Fam. `de Bruno` e.v.a.