van Bobo Dioulasso naar Ouagadougou

3 t/m 9 december

2 december
Vanavond wezen eten met de groep en Margriet in de Jardin de Laga.
Een soort buitentuin waar het erg gezellig zou moeten zijn. Dit viel enigszins tegen evenals de kwaliteit van
de bediening en het eten.Na de zoveelste keer kip eten, valt een stuk parelhoen ook wel in de smaak.
Hierna naar het cultureel centrum Jardin de Bamboo waar elke avond live muziek is.
Een beetje eentonig dus lagen we op tijd in bed.

3 december
Vandaag een wandeling door de oude "nieuwe "stad gemaakt.
De winkeltjes / stalletjes zagen er inderdaad wel wat verzorgder uit, maar het blijft West Afrika met veel stof en vervallen winkeltjes.
Alle kledingwinkeltjes ( 20m2) gebruiken wel het woord couture, maar eigenlijk stelt het niet veel voor.
Het zijn in ieder geval wel nieuwe kleren, maar bij de echtheid van de merken stel ik een groot vraagteken.
Ook diverse "winkeltjes"waar je kleding op maat kunt laten maken en naast dit atelier twee ijzerwaren zaken en een smid.
Gewoon van alles door elkaar.
Bij het hotel waren ook twee Zwitsers aangekomen, welke op ook reis door West Afrika zijn met hun hun 4WD en tentdakje.
Astrid en Christian waren nu op weg naar Ghana, dus kon Margriet ze mooi van informatie voorzien.
Als tegenprestatie is Margriet uitgebreid gemasseerd door Astrid.
Margriet was een week voor haar vertrek in de badkamer gevallen en heeft haar schouder geblesseerd en Astrid is van beroep fysiotherapeut.
s`Avonds met de hele groep inkl. Astrid en Christian naar de dansavond met live muziek in de Bois Deben geweest.
Een fantastische Afrikaanse band met geweldige muziek.
Een bijzonder gezellige avond.
Het zoontje van Sekou, Matthias, viel in de arm van Jeannette in slaap op de terugweg in de taxi.
Samen met Margriet en de Zwitsers nog wat nagedronken.
Aangezien de dames niet van ophouden wilden weten zijn Christian en ik eerder naar bed gegaan.
Bij Astrid moesten de kunstmatige dunne vlechtjes eruit worden gehaald want de volgende dag zou ze naar de kapper.
De dames zijn om 2.30 uur naar bed gegaan.

4 december
We hadden met twee Franse echtparen afgesproken, dat we deze morgen tegen 8 uur wilden vertrekken.
Zij moesten hun wagens verplaatsen, omdat deze voor de uitgang stonden.
We hebben Fransen de afgelopen dagen leren kennen als chagrijnige maar bovenal eigenwijze mensen.
Iedereen moet zich maar naar hun wensen aanpassen.
De ene had zijn wagen zelfs zo geparkeerd, dat de douche en wc bijna niet meer bereikbaar waren.
Ze hadden zelfs het portier openstaan zodat we niet langs hun stoelen zouden lopen.
Tegen 8.30 uur vertrokken voor een pisteweg van plm 180km.naar Tougan.
Het zou een uitstekende piste zijn. Nou dat hebben we geweten. Om geen schade aan de camper te krijgen moest er rustig worden gereden
om tussen de gaten door te manouvreren. En de weg was zo ontzettend droog, dat er een grote rode stofwolk achter de camper aan dwarrelde.
Onderweg nog een weversdorp bezocht.
De mannen weven hier lange stroken stof met prachtige patronen.
De stoken kunnen zowel separaat gebruikt worden, maar door de banen aan elkaar te naaien ook als kleed..
Aangekomen in Tougan bleek ook de hoteleigenaar niet zo van onze komst gecharmeerd.
De afgesproken prijs werd binnen het uur verdubbeld. Uitsluitend door met vertrek te dreigen en door bemiddeling van de restaurant dame,
welke haar omzet zag verdwijnen, werd de afgesproken prijs gehandhaafd.
Het goede bericht was, dat er een andere pisteweg naar Kongoussi was, welke aanzienlijk beter moest zijn dan de oorspronkelijke route.
Bovendien hadden we inmiddels besloten, dat we ook niet naar Djibo zouden gaan i.v.m. het veiligheidsrisiko.
Tijdens het borreluurtje had Jeannette voor iedereen nog een verrassing, nl. een chocoladeletter i.v.m. St. Nicolaas.

5 december
Voor vertrek nog twee kleden gekocht van een lokale kunstenaar.
De alternatieve piste leek in het begin helemaal niet beter te zijn , dan de oorspronkelijke route zoals gisteren.
Gelukkig na plm. 40km werd deze aanzienlijk beter en konden we een beetje snelheid maken.
Opvallend in dit deel van West Afrika is dat er aanzienlijk meer kerken staan, dan we voorheen gezien hebben.
Gezusterlijk staan de kerk en moskee ieder aan een kant van de weg.
Halverwege de route hebben we Margriet en Matthias op de bus naar Ouagadougou gezet, want Margriet moest deze avond nog
naar Nederland vliegen voor een sollicitatie.
Onderweg stuitten we ploseling op hopen zand langs de weg, waarnaast mannen zaten.
Toen wij erheen liepen bleken het gouddelvers te zijn. Ze groeven gaten van 20 tot 40 meter diepte van plm. 1x1 m breed, waarin ze naar beneden
klommen en de los gehakte stenen naar boven lieten takelen.
De keien werden vervolgens handmatig met een ijzeren stang fijn geplet in een oude cilinder en het stof werd vervolgens gewassen in de hoop, dat er
goud over zou blijven.
Het leek er niet op, dat ze erg succesvol waren.
Aan de andere zijde van weg waren vrouwen bezig om het oppervlakte zand uit een schaal te laten lopen en de wind moest dan het stof eruit blazen.
Op deze manier hoopten ze ook goud te vinden.
Aangekomen in Kongoussi bleek het hotel waardeloos en helemaal geen plek voor ons te hebben.
Aangezien het nog wel even kon duren, voordat Sekou zou arriveren zijn Jeannette en ik op zoek gegaan naar een alternatief.
Het dorp ligt aan een meer en dan moet het gek gaan willen wij geen mooi plekje aan het water kunnen vinden, wat ons ook lukte.
Op de kruising gewacht op Jan en Rosalie en samen besloten om hier de nacht door te brengen.
Helaas besloten Ruud en Connie om toch een plek te zoeken in de stoffige stad in de binnentuin van een hotel.
Aangezien het meer ook wordt gebruikt om water te halen door grote tankwagens en ezelskarren was er gedurende de hele
nacht een bewaker om de pompen te bewaken.
De avond aan het water was bijzonder gezellig en de volgende morgen lagen er 4 lege flessen buiten de campers.

6 december
Vandaag een excurie naar een lokaal tuinbouwproject.
Dit viel ons persoonlijk tegen. We hadden verwacht een uiteenzetting te krijgen over het ontstaan, het functioneren van de cooperatie,
de winstgevendheid enz. enz.
Uiteindelijk hebben we alleen de tuinen bekeken, waarin de verse boontjes, de kool, de uien enz. groeien.
Alleen Ruud de boer in ons midden was erg geinteresseerd
Op het land een middagmaal gehad, welke door de vrouwen ter plekke werd bereid.
Bonen met ..........ja hoor: kip.
De bonen waren op een bijzondere wijze bereid en erg lekker.
We waren met de camper van het meer naar het hotel gereden en hebben deze middag gebruikt om de camper van binnen
schoon te maken of te wel te ontdoen van het rode pistestof.
Het zat echt overal in. Zelfs de bestekbak in de keuken zat vol rode stof.
Het bed zat er onder, alles in de garage, het dashboard, alle laden en kastjes: rode stof, rode stof, rode stof.
Om gek van te worden.
Alles wat je aanraakte zat onder het stof.
Tegen 18.00 uur ons plekje aan het water bij Lac de Bam weer opgezocht samen met Jan en Rosalie.
Sekou had voor een stapel brandhout gezorgd, dus de avond was gezellig en warm zo direct aan het water.
Een prachtig gezicht om de silhouetten van die grote bomen ,welke in het water staan, in het water te zien weerspiegelen.

7 december
Bij het ontbijt werden wij verrast door koeien, geiten enz. welke door de herders hier direct voor onze neus werden gedrenkt.
De bewaker een kleine vergoeding gegeven en op weg naar het volgende punt.
Vandaag van Kongoussi naar de hoofdstad Ouagadougou.
Heerlijk de hele route gaat over geasfalteerde weg.
Een klein uitstapje naar het museum van Manega.
Een gepensioneerde advocaat heeft in dit dorp een museum laten bouwen waarin spullen zoals maskers, wapens, afbeeldingen enz.
uit het oude West Afrika worden tentoongesteld.
Een indrukwekkende collectie en een gids welke boeiend wist te vertellen over waarzeggerij, een masker welke steeds niet op een foto bleeek te staan, omdat de ziel van het masker steeds verdween, een ontplofte camera welke het masker probeerde te fotograveren.een ritueel waarbij wij achteruit lopend met het gezicht naar beneden een hal moesten inlopen, waarin over de dood werd verteld enz.
Een leuk museum.
Bij het hotel eerst maar een duik in het zwembad genomen en een lunch met een echte rundvlees hamburger.
s`Avonds met Jan en Rosalie gegeten en bij het naborrelen schoof Jan uit Utrecht aan. Hij zat hier al bijna een week zei de hotelmanager
maar had eigenlijk nog geen woord gezegd.
Jan bleek geen Frans te verstaan en te spreken.
Hij was hier om een kraanmachinist op te leiden in opdracht van een Belgisch bedrijf welke de kraan had verkocht.
De machine bleek echter niet te werken en het lukte maar niet om het ding aan de praat te krijgen.
De volgende dag bleek, dat de Afrikaan welke de kraan van de boot had gereden, plm. 15 relais uit het dashboard had gestolen.

8 december.
We zijn tegen 10.00 uur in twee taxi`s vertrokken naar een schoolproject, welke onder leiding staat van een jeugdvriend van Sekou.
Op deze school worden kinderen uit armoedewijken bijscholing gegeven.
Ondanks, dat het een christelijke school is. worden er ok kinderen uit een moslim gezin geselecteerd.
Ze krijgen bijscholing op het gebied van rekenen, taal. hgygiene, sociale vaardigheden, godsdienst enz.
Ze komen in kontakt met deze kinderen, doordat ze zelf de wijk in gaan.
Wanneer ze bijvoorbeeld horen dat er in een gezin drie kinderen niet naar school gaan, selecteren ze een kind en overleggen met de ouders.
Deze kinderen krijgen s`morgens eerst een ontbijt in de vorm van een hete kop rijstepap en s` middags en stevige maaltijd van een soort gekookte kidney bonen met daaroverheen een bouillon met vis en kruiden. Echt een grote schaal vol voor elk kind.
De school werkt uitsluitend met vrijwilligers en alleen op donderdag.
Het meeste geld komt van een christelijke assosiatie uit Amerika en gezinnen in de wereld welke een kind financieel hebben geadopteerd.
In totaal zitten er 218 kinderen op deze school welke 1 dag per week bijles krijgen, 2 maaltijden op deze schooldag, hygiene spullen zoals zeep en tandpasta/borstels, schriften enz. En dit alles met een jaarbudget van euro 35.000,- per jaar.
We zijn in elke klas geweest en genoten van het enthousiasme van de kinderen, maar vooral ook van het onderwijzend personeel.
Tijdens de les kregen we Fanta en Coca Cola aangeboden, maar dit durfden we niet te drinken in aanwezigheid van deze kinderen.
Ik denk dat het voor alle kinderen de eerste keer was, dat ze eeen blanke zagen en zeker dat ze een blanke konden aanraken.
Iedereen wou onze armen aanraken en kijken of we niet afgaven en ze waren verwonderd over het haar op de armen.
Toen zij hun middageten kregen, werd ons door menig kind een hapje aangeboden.
Ze mochten ook vragen aan ons stellen en over de reis in het bijzonder.
Er kwam een vraag over het aantal liters diesel enz. welke we maar niet hebben beantwoord.
Over dit aantal en de kosten hebben zij geen enkel benul.
Gewoon gezegd, dat de reis 100 dagen duurde, waarop er een zucht van verbazing door de klas ging.
In de laatste klas werden we verrast door een stukje theater.
Kinderen speelden de situatie na van een jongetje welke in een verboden boom was geklommen en vervolgens door de oude
man werd toegesproken, waarvan de boom was, door zijn ouders, de medicijnman enz.
Daarna twee groepjes met meisjes welke voor ons een dans opvoerden.
Bij het afscheid werden we uitbundig door 200 kinderen uitgezwaaid.
Een heel bijzonder project, waarbij wij onze grote waardering voor de vrijwilligers hebben uitgesproken.

9 december
Deze dag staat in het teken van onderhoud van de camper.
Het profiel van de voorste banden wordt toch wel wat ondiep..
Dus op zoek gegaan naar een filiaal van Heuver om de voor en achterwielen om te zetten.
Uiteindelijk een bedrijf gevonden, welke dit op zeer professionele wijze heeft gedaan.
Luchtfilter schoongeblazen en losse schroef aangedraaid en de camper is weer klaar voor het laatste deel van de reis.
We maken ons toch wel enigszins zorgen om de carosserie van de camper.
Voor vertrek bij de dealer al geklaagd, dat de camper zo kraakt en knapt bij het nemen van bochten, maar vooral bij verkeersdrempels.
De oorzaak zou liggen in een te strak tegen de bodem gemonteerde gastank.
Deze installateur ontkende dit.
Na veel heen en weer gezeur de gastank iets verlaagd en de installateur van de gastank heeft alle montageschroeven
van de keuken aangedraaid. Zijn advies was om alle montageschroeven van het hele interieur na te kijken, omdat volgens hem dat de oorzaak van het kraken en knappen was.
Tijdens een proefrit leek het erop, dat het probleem nagenoeg verholpen was en het aandraaien van de schroeven werd dus niet gedaan.
Tijdens deze proefrit echter niet over verkeersdrempels gereden.
Bij vertrek uit Nederland, merkten wij al dat het euvel nog lang niet verholpen was.
Het werd steeds gekker zelfs.
In Spanje ontdekten we een onverklaarbare knik/deuk in de buitenplaat boven de toegangsdeur.
Er was geen oorzaak vast te stellen, omdat er geen kras o.i.d inzat.
Vanuit Marokko nog een mail gestuurd aan de dealer met de mededeling, dat het kraken nog lang niet verholpen is.
We ontdekken nu, dat er nog op twee plaatsen deuken/knikken in het buitenwerk zitten, zonder ook enige aanwijzing van een kras of deuk.
De kans is groot, dat de stabiliteit van het buitenplaatwerk ondermijnd wordt door de loszittende platen van het interieur.
Hopelijk wordt het niet erger.
Gewoon voorzichtig blijven rijden, zoals we tot op heden hebben gedaan.