van Banfora van Bobo Dioulasso

30 november

Gisteravond met Jan en Rosalie, Sekou met z`n vriend en vriendin bij een lokaal tentje gegeten.
Het zijn gewoon kleine stalletjes langs de weg in de open lucht waar je uitsluitend vis of kip kunt bestellen.
Moeder de kokkin stond achter de braadplaat en sneed ook de ingredienten als de uien en tomaten, zonder naar haar handen te kijken. Puur op routine en tegelijk met de blote handen de kippetjes omdraaien.
Het eten wordt geserveerd op een grote schaal en bestek is er niet bij.
Gewoon alles met de vingers eten, ook de bijgeleverde rijst dus lekker smeren.
Het smaakte echter uitstekend. Het kippenvlees is totaal anders van structuur dan het vlees bij ons.
Minder vlees en minder opgepompt maar iets peziger, doordat deze kippen gewoon rondgescharreld hebben.
Een bijzonder gezellige avond.

Terug bij de camper volgde een stevige discussie over de volgende dag.
We hoorden `s avonds dat Ruud graag nog een extra dag in Banfora wilde blijven.
Doordat we voortijdig uit Terya Bugu zijn vertrokken en Djenne niet hebben bezocht liggen we voor op ons schema.
Hiervan hadden we reeds een dag gebruikt in Banfora om de nijlpaarden te bezoeken.
Aangezien Ruud voet bij stuk hield ,hebben we maar voorgesteld, dat ieder de volgende dag zijn eigen plan moest trekken.
Wij wilden in ieder geval niet langer blijven, omdat we de bezienswaardigheden in de omgeving al hadden bezocht en daarna al twee middagen bij de camper gezeten, omdat het dorp zelf zoals de Dominicus omschrijft:"in het stadje zelf is niet veel bijzonders te zien "

Omdat de dagafstand slechts 80km was zijn we om 13.00 uur vertrokken.
Jeannette had in de Dominicus een stukje gelezen over een bos, waarin een meertje met heilige vissen.
Sekou had hier nog nooit van gehoord, dus op zoek naar Dafra., slechts 8km onder Bobo Dioulasso, onze eindbestemming.
Het plaatsje stond niet op kaart, dus lokaal geinformeerd bij een groepje jongelui.
Een jongen presenteerde zich direct als gids. Hij zag er niet direct als gids uit in zijn gebloemde short, shirtje en adidas slippers, maar hij wist ons toch te overtuigen, dat we het zonder gids nooit zouden vinden.
De route liep dwars door hele kleine dorpjes met lemen huizen welke zo dicht op elkaar stonden we er nauwelijks met de grote camper tussendoor konden.
Ook de weg werd steeds slechter, totdat we echt niet verder wilden om schade aan de camper te voorkomen.
Volgens de gids was het nu maar een klein stukje lopen.
De schattingen liepen uiteen van 3 tot 5 km, dus 6 tot10 km heen en terug in de brandende zon.
Aangezien we inmiddels hebben ervaren, dat Afrikanen slecht afstand kunnen schatten, gevraagd naar de looptijd.
Deze zou hooguit 25 minuten bedragen.
Dus de wandelschoenen aan, voldoende water mee en op stap.
Een mooie wandeling. Regelmatig kwamen we vrouwen tegen met bossen hout op het hoofd en vriendelijk groetend.
Wij terug groeten met: bonjour, maar volgens de gids was het juiste woord :"attilli".
Hierop kregen we dan ook verrassende reactie`s. Verbaasd, dat wij deze begroeting kenden.
Na 15 min. lopen kwamen we op een plek waar de vrouwen aan het rijst dorsen waren. In een groepje om de rijststengels en met de bladstronk van een palmblad erop slaan.
De mannen haalden de rijst van het land. Een vrolijke bedoening.
Na 25 min. lopen ontmoetten we een oude man. Onze gids ging met hem in gesprek. Het bleek de oude baas, welke zorgde voor het voeren
van de heilige vissen. Het kostte de gids heel wat overredingskracht en praten om de man ervan te overtuigen, dat onze
harten voldoende rein waren om naar de heilige vissen te mogen gaan.
Uiteindelijk gaf hij toestemming. Het kostte 1000 cfa p.p.en zowel Jeannette als ik moesten en kip offeren.
Nu hebben we deze meestal niet dagelijks bij ons, dus moesten we ieder 2000cfa betalen, zodat hij de volgende dag twee kippen kon
kippen voor de offering.
Toen begon een wandeling van nog eens 20 min., Langs de rotsen naar beneden en weer naar boven. Een heel geklauter.
Aangekomen in een kloof, pakte hij een steen en sloeg daarmee 3 maal op een boomtak, welke over het pad heen hangt..
Dit was de zogenaamde ingang tot Dafra, het gebied van de heilige vissen. Vanaf hier begon hij ook steeds Dafra, Dafra luid te roepen.
Hij riep/waarschuwde de vissen, dat wij eraan kwamen.
Op een open plek aangekomen, hingen er allemaal schapen- en geitenvellen aan een boomtak.
Beesten welke door de welgestelden waren geofferd om hun wensen vervuld te krijgen.
De schoenen moesten uit en de oude baas liep naar een plekje in de rotswand, waar hij begon te murmelen.
Sekou moest zelf komen om het geld daar neer te leggen en een wens te doen.
Als Afrikaan gaf hij aan niet zo gesteld te zijn op dit geestelijke Afrikaanse gedoe.
De oude baas sneed een paar stukjes vlees ergens vanaf en we gingen onder luid Dafra,Dafra geschreeuw naar de vissen, waar hij de stukjes vlees in het water gooide.
Er zouden hele grote heilige vissen tevoorschijn komen. De gids vertelde dat de vissen geen huid hadden, sommigen hadden oorringen
en anderen weer een ketting om.
Nou alles wat wij zagen waren een groep vissen welke er als meervallen uitzagen met een grote brede bek van plm. 35cm en een plat lijf.
Volgens de gids waren we al te laat om de hele grote te zien.
Hoe hard zij ook Dafra, Dafra schreeuwden, de super vissen lieten zich niet zien.
Een bijgeloof van de lokale/regionale bevolking.

Elke vrijdag kwamen er tientallen vrouwen met een offer om maar zwanger te mogen raken.
Voor de terugtocht wilde de oude baas nog een aantal muntjes voor de foto`s welke wij hadden gemaakt.
Hij heeft bijna de hele terugtocht van 50 min. lopen mopperen, dat het zo weinig was.
Onderweg nog snel langs een grote supermarkt en tegen 18.30 uur bij La Pascha, waar we `s avonds een heerlijke pizza hebben gegeten en het uitgezwete vocht aangevuld met koud bier..
Uitgeput lagen we om 22.00 uur in bed.

1 december
Tegen 13.00 uur arriveerden Jan en Rosalie.
Nadat wij gisteren uit Banfora waren vertrokken, arriveerde daar een truck met een 30 tal reizigers.
Toen Jan met ze in gesprek raakte, bleek er een Nederlands echtpaar bij te zitten welke nu in Australie woont.
Uit verdere gesprekken bleek, dat dit de groep was, welke wij in Chefchaouen in Marokko hadden ontmoet.
Bij vertrek hebben wij nog bij hun reisleiding geinformeerd of zij ook de Dogon vallei gingen bezoeken.
Zij zouden op basis van lokale informatie besluiten of ze het veilig genoeg achtten.
Op de vraag of ze naar Timboektoe gingen antwoordde hij: Daar komen we al 5 jaar niet meer".
Heel bizar, omdat ze blijkbaar tijdens de reis toch van mening zijn veranderd en wel naar Timboektoe zijn gegaan.
De Duitser welke bij de gijzeling van vorige week is doodgeschoten kwam uit hun groep..
De overige uit de groep waren ergens anders uit eten en dit duurde erg lang.
Wellicht is dit hun redding geweest.

2 december
Vandaag gaat de excursie naar de Grote Moskee en de oude wijk van Bobo.
De moskee is gebouwd in 1890 en de basis vormen 42 dikke pilaren van 1x1 meter om de constructie te kunnen dragen. Het dak is gemaakt van boomstammen en aangesmeerd met leem en kareteaboter om beter tegen de regen en ongedierte te beschermd te zijn .
Uiteraard zijn er gescheiden ruimte`s voor de mannen en vrouwen.De uitsteeksels aan de buitenkant zijn bedoeld voor het jaarlijks onderhoud. Door de regen spoelt de pleisterlaag elke jaar deels weg en moet deze regelmatig opnieuw worden aangebracht. Door op deze uitsteeksels te staan kunnen ze de hele muur bereiken.

De oude stad is in 4 gedeeltes opgedeeld. Een voor de islamieten, een voor de animisten (geloven in dieren, bomen de natuur enz. ) de grigo`s ( mensen welke problemen oplossen tussen andere groepen en bovendien bij ceremonies deze muzikaal begeleiden en als laatste de groep van de smeden. De groepen blijven strict gescheiden. Iemand van het ene kwartier kan niet trouwen met iemand uit het andere kwartier. Ze mogen wel door elkaars gebied lopen.
In het gebied van de grigo`s een mooi zonnemasker gekocht.
Ook hier stroomt een riviertje waarin de heilige vissen zwemmen. De vissen worden uit het gebied van Dafra gehaald. Het is ongelooflijk dat de vissen in dit vieze water kunnen overleven. Het water is helemaal grijs van het waswater en langs de oever ligt allemaal vuilnis.
In het oude gedeelte ook het dolo-bier voor het eerst geproefd. Een lokaal bier welke door de vrouwen wordt gestookt in grote ketels.Het bier wordt gebrouwen van milet, een Afrikaanse graansoort waarvan ook brood wordt gebakken. Alleen de oudere mensen mogen dit alcoholhoudende bier drinken.
Nou ik vind het zuur smaken en geef toch de voorkeur aan Grolsch

Tegen 15.00 uur is Margriet –de moeder van Sekou_ gearriveerd waarmee we vanavond het programma gaan invullen.