Tiznit nar Tan Tan Plage nar Boujdour naar Dakhla

1 november

Het wordt nu echt afscheid nemen van Marokko en voorbereiden voor het volgende deel van de reis.
Vandaag de rit van Tiznit naar Tan Tan Plage.
Deels nog door de bergen en deels langs de kustweg. Toch ook wel lekker om niet steeds alleen bergen te zien maar nu ook de zee.
Heeft toch altijd een bijzondere aantrekkingskracht op ons.
De eerste de beste plek dicht bij zee dus ook benut om te lunchen aan het strand.
Lekker in de zon, de zee voor ons en een heerlijke lunch.
Verder niet zo`n bijzondere dag.
De komende dagen zullen we steeds vaker geconfronteerd worden met politiecontrole`s.
Tot op heden mochten we steeds doorrijden in Marokko, maar naarmate we dichter bij Mauretanie zullen komen,moeten we vaker stoppen en de papieren tonen.
Het afscheid nemen van het echte Marokko is nu begonnen.
Toch wel een beetje met pijn in het hart maar ook wel spannend om een ander, totaal onbekend deel van de wereld binnen te rijden.
In Senegal begint het echte West Afrika.
Andere mensen, andere cultuur, andere omgeving, iets totaal anders dan al het andere dan wij op al onze andere reizen hebben meegemaakt.
Over drie dagen Mauretanie binnen, wat ook best een beetje spannend is, vanwege het veiligheidsrisoko.
Maar ter geruststelling, wij nemen een veiligheidsbeambte cq. gids mee, omdat de eerste 7 km over de grens tussen West Sahara en Mauretanie niet echt duidelijk is waar de weg exact loopt en de landmijnen buiten de geeigende paden een risiko zijn.

2 november
Vandaag een echte reisdag om kilometers te maken.
De rit van Tan Tan plage naar Boujdour is ongeveer 500km door weinig boeiend landschap.
Veel woestijn met soms de kust aan de rechterkant en soms tussen de zandduinen doorrijden.
Een warme kilometerdag, maar gelukkig over redelijk tot uitstekende wegen.
Veel politiecontroles, waaraan wij inmiddels wel gewend zijn, maar tot nu toe mochten wij als toeristen steeds doorrijden. Dat is nu veranderd. Bij elke post moeten wij stoppen en willen ze onze gegevens uit het paspoort hebben. Gelukkig hebben wij kopien gemaakt, zodat we deze kunnen afgeven en na een of twee vragen als, welke nationaliteit we hebben en waar we heen gaan, kunnen we steeds verder rijden.
Dit zal zo blijven tot de Mauretaanse grens. Verder doen ze niet vervelend. Ze hebben het goed voor met Nederlanders.
Tegen drie uur op de camping gearriveerd, waar het inmiddels 35 graden is.

3 november
Van Boujdour naar Dakhla een kleine 350 kilometer, dus een rustige dag.
Een weg welke voor een groot deel langs de kust loopt. De rotsen steken hoog boven de zee uit, maar
Toch hangt er op sommige plaatsen een nevel over de rotsen van de uiteenspattende golven op de rotsen.
Een prachtig gezicht.
Een schitterende lunchplek gevonden boven op een rots met direct uitzicht op de zee onder ons.
Onderweg zagen we zo in the middle of nowhere een soort tentenkamp.
Het bleek een vissersdorp te zijn, waarin de vissers woonden.
Honderden geïmproviseerde tenten vlak tegen elkaar aan gebouwd.
Iets verderop lagen bij een grote moderne loods allemaal kleine houten vissersbootjes op de kant.
Deze waren van een eigenaar welke de bootjes weer verhuurde aan de vissers uit het kamp.
Er lagen er zeker meer dan honderd, waarvan een aantal middendoor gebroken, onherstelbaar beschadigd.,
Twee mannen waren bezig om de kapotte bootjes , welke wel te repareren zijn ,weer vaarklaar te maken. Ter plekke werden er nieuwe plankjes ingezet en andere reparatie`s met de beperkte werktuigen ,welke ze hebben.
Het eerste tankstation kwam pas na 250km, Onbegrijpelijk voor onze Europese begrippen, dat je 250km achtereen geen tankstation of dorp ziet. Alleen maar vlakte en een lange weg.


Dakhla ligt op een landtong van plm. 50 km lengte in de Atlantische Oceaan.
Prachtig om eerst dwars en over de witte zandduinen te rijden om opeens de Atlantische Oceaan te zien opdoemen.
Voor aankomst op de camping even een bezoekje aan Dakhla.
Het is een garnizoensstad en tevens voor de Police Royal.
Veel groen en blauw dus op straat.

De entree van de stad doet heel veel vermoeden. Een grote poort bij de ingang van de stad en zoals bij veel steden, grote 6 baans lanen de stad in.
Een moderne stad op het eerste oog. Maar geen echte supermarkt te vinden, achter de doorgaande weg de gebruikelijke kleine straatjes en bijbehorende kleine winkeltjes.
Bij het verlaten van de stad gaat de 6 baans weg, vlak voor de rotonde weer over in een 2 baans weg.
Dus nog snel even de 3 wieler motor ingehaald vlak voor de rotonde.
En ja hoor, direct bij de rotonde stonden ze weer te controleren.
Waarom die versnelling, was de vraag.
Ja leg, dat maar eens uit in met mijn beperkte Frans.
Het kwam er op neer, sorry ik zag u niet staan.
Het zou een bekeuring opleveren. Nogmaals sorry en de opmerking, dat wij een paar honderd meter verderop op de camping staan. Hierop zei hij okee, ik snel gevraagd okee?, waarop hij antwoordde, okee.
Ik gaf gas en reed weg. In de spiegel zag ik hem verbouwereerd kijken,maar niet zwaaien of zoiets.
Scheelde toch mooi weer een bekeuring van 160 Dirham.

4 november.
De laatste volle dag in Marokko.
Bij het verlaten van de landtong kwamen we in de mist terecht.
Een vreemde gewaarwording, mist in de woestijn.
Ook vandaag een makkie in afstand. Slechts 280km tot het motel, waar wij op de parkeerplaats zullen overnachten.
Opmerkelijk onderweg waren de witte zandduinen.
Alsof je door een sneeuwlandschap reed.
Nog een grote kudde kamelen, welke de weg versperde, maar verder weinig te melden.
Tegen 14.00 uur op de plaats van bestemming. Een kale parkeerplaats voor het motel,direct aan de doorgaande weg. Geen stroom en water, dus maar stiekem de stekker in het stopcontact van het herentoilet in de moskee gestopt. Dus weer een nacht de koelkast niet op gas. Gas willen we zoveel mogelijk sparen, omdat we een LPG tank onder de camper hebben en deze kan niet eerder dan in Ghana weer gevuld worden. En dat duurt nog tot 29 december.
Wanneer de LPG tank voor die tijd leeg is moeten we met gasflessen liggen klooien. Dus zo lang mogelijk uitstellen.
Morgen vroeg vertrekken, omdat we als een van de eersten bij de Mauretaanse grens willen staan en daarheen is het nog 90km. Dan eerst in Marokko uitchecken een afstand van 7km overbruggen door niemandsland, waardoor eigenlijk geen weg loopt, maar alleen een piste welke, niet wordt onderhouden.
Gelukkig krijgen we een Mauretaanse gids mee op onze route door Mauretanie, welke de route van de piste goed kent. Daarbuiten liggen de landmijnen, welke we liever mijden. Bovendien kan deze gids ons helpen bij de grenzen en de controleposten door Mauretanie.
Morgen onze eerste overnachting in Mauretanie in Nouackchott.