door Mauretanie naar Senegal

5 november

Vanmorgen om 6 uur vertrokken,want we moesten om 8 uur bij de grens zijn en de afstand was 80km en we wilden een beetje vooraan staan. We waren er on 7.00 uur maar waren zeker niet de eersten.
Blijkbaar hadden diverse mensen er overnacht.
Om 8.00 uur geen grens open, om 8.30 uur geen grens open, om 9.00 uur geen grens open, eerst om 9.15 ging de grens open.
Toen begon het gedoe met de papieren. Door de eerste poort ging nog wel, maar toen het uitreis stempel.
Een hele hoop mensen had hun paspoort keurig in een rij voor het loket gelegd. Sekou onze gids legde onze stapel ook keurig in het rijtje voor het loket en toen begon het wachten.
Het was al opgevallen, dat er steeds mensen aan kwamen lopen en vervolgens weer weg gingen.
We kregen in de gaten, dat ze hun paspoort aan een andere in de rij gaven en deze legde dat paspoort op hun paspoort, zodat de rij paspoorten amper korter werd.
Toen nog iemand dat wilde doen heb ik het paspoort eraf gehaald en aan de eigenaar terug gegeven met de opmerking : geen extra paspoort, je bent de laatste, achter in de rij aansluiten. Hij probeerde het nog een keer en ik weer het paspoort terug gepakt.
Uiteindelijk kreeg ik bijval van een Franse man welke ook protesteerde. Na enige tijd werd het een spelletje wanneer iemand het probeerde en ik no,no,no no.extra paspoort begon te roepen.
Na enige tijd begonnen meerdere mensen no,no,no,no te roepen en was het bijleggen van extra paspoorten voorbij.
Om 11.20 uur hadden we de paspoorten terug. Daarna heel veel heen en weer van het ene kantoortje naar het andere.

Controle van de camper op smokkelwaar. Uit voorzorg hadden we alle drank verstopt, want drank is in Mauretanie verboden.
De wodka in doorzichtige waterflessen, de limoncello helemaal achter in de diepvries,de whisky in een jus d`orange pak en de wijndozen ontdaan van de kartonnen verpakking. Het kraantje van de wijnzak ingesmeerd met afwasmiddel, zodat dit moest doorgaan voor ruitewisservloeistof.
De zakken wijn bij de kist van de motorolie ingedaan enz..
Ze hebben echter niet verder gekeken, dan vluchtig in de kastjes in de camper.
Uiteindelijk waren we om 12.00 uur de Marokkaanse grens over.

Daarna begon het beruchte stukje niemandsland.
7km lang en heel slecht wegdek, was ons voorspeld.
Nou slecht was het. Ongelooflijk. Het was geen weg, maar uitgesleten rotsenwegdek.
Diepe gaten, uitstekende rotsen
niet te geloven. En maar manouvreren, om niets te beschadigen. Wat waren wij blij met de extra luchtvering waarmee we de achterkant kunnen ophogen. Zonder dit waren we er nooit schadevrij doorheen gekomen.
Gelukkig bleek het maar 3 km te zijn.

Hierna de papieren rompslomp opnieuw aan Mauretaanse zijde.
Uiteindelijk hadden we om 14.00 uur alle papieren en konden vertrekken voor de resterende 420km naar Nouakchott, waar we voor de inval van de duisternis wilden zijn, want in het donker rijden met al die kamelen, koeien, geiten enz. en soms gaten in het wegdek is geen pretje en bovendien niet echt veilig.

Het lukte net niet, maar het laatste half uur was de weg goed en kwamen we in de "bewoonde "wereld.
Het eerste deel van de route was saai. Woestijn en kaalheid alom. Het tweede deel meer gevarieerd, door zandduinen, veel groene graspollen,
afwisselend witte en gele zandvlaktes enz.
Ook hier zie je in de middle of nowhere, overal huisjes staan, waarin mensen mensen wonen.
Niet te geloven, waarvan zij moeten leven in deze verlatenheid.
Tegen 20.00 uur eerst in de stad een hapje gegeten(pizza en een hamburger ) en daarna naar de camping plm. 4km buiten het centrum.
Daar aangekomen, bleek de camping gesloten. Failliet, dus ook geen stroom.
Gelukkig wist de Mauretaanse gids een oplossing. Zijn vriend had een auberge middenin de stad en daar mochten wij binnen de muren staan.
Douche, toilet, internet alles was aanwezig.
Een flinke borrel na alle hectiek en gerace en om 23.00 uur naar bed.

7 november.
Weer vroeg vertrokken, want we moesten voor de middag bij de veerboot zijn over de rivier de Rosso, welke de grens is tussen Mauretanie en Senegal.
De laatste boot zou om 12.00 uur vertrekken, want het is een feestdag voor de moslims.
Daarom was het gisteren ook zo druk bij de Marokkaanse grens. Iedereen ging terug naar zijn geboortedorp om het feest te vieren.
De weg was veel slechter dan de dag ervoor , veel grote gevaarlijke gaten in wegdek. Wanneer je daarin knalt zal het een band kosten . Ook de politiecontroles waren veel vaker.
Erg vertragend dus.
Onderweg weer veel hele kleine huisjes, veel dode dieren langs de weg, overal afval enz.
Bijna de helft van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Het land heeft 2,8 miljoen inwoners waarvan er in Nouakchot al 1 miljoen wonen. Veel mensen trekken blijkbaar naar de rand van de stad om daar hun heil te zoeken.
Bovendien gaat alles er zo chaotisch aan toe.
Het is te vergelijken met India.
Knappe mensen, welke in dit land economische vooruitgang kunnen bereiken.
Ook de auto`s welke hier rijden. De meest krakkemikkige auto`s die er zijn.
Overal staan auto`s aan de kant van de weg met pech. Veelal lekke banden.
Auto`s welke niet meer te repareren zijn, laat men gewoon aan de kant van de weg staan.
In de loop der tijd leeggeplunderd en de karkassen staan nu weg te roesten.
Tegen 10.30 uur bij de boot dus mooi op tijd.

De grensovergang tussen Mauretanie en Senegal (deze dus ) staat bekend als de meest corrupte van Afrika.
Iedereen wil overal geld voor hebben. Niet te geloven. En het schreeuwt door elkaar, de een zegt daar opstellen en de ander begint te schreeuwen, dat je daar niet mag komen.
Wanneer dit West Afrika is staat ons nog wat te wachten.
Gelukkig wordt alles keurig geregeld door Sekou en onze Mauretaanse gids.
Gewoon in de auto gaan zitten wachten met de airco aan en nergens mee bemoeien.
Het is echt niet te geloven, in wat voor staat de auto`s zijn welke voorbijkomen.
Een busje stampvol met pakken textiel, veel vrouwen en kinderen erin gepropt gewoon stampvol.
De achterdeur wordt afgesloten door er een ijzeren stang voor te hangen. Wanneer er iets gebeurd zit iedereen als een rat in de val. De auto heeft dubbel lucht maar links achter maar 1 band. Ook de velg is eraf. Soms raken de nog aanwezige remschijven de grond.

Tegen 11.30 uur een van de laatste veerboten genomen. Erop rijden was nog wel spannend, want de hellingshoek naar de boot was heel scherp. Door de achterbalgen optimaal op te pompen raakte de achterkant net niet het asfalt.
Om 11.45 uur in Senegal gearriveerd, waar Sekou nu om 14.10 uur met alle benodigde papieren en vergunningen komt aanzetten.
We kunnen weer vertrekken voor de laatste 120 km naar St Louis.

8 november
Vanmorgen een excursie naar het Nationale Park Djoud. De camping ligt ook in dit park dus slechts een
kleine 15 rijden. Het is een vogelpark en we gaan met een boot verder het park in. Onderweg hiernaartoe kruisten diverse wilde zwijnen ons pad. Bij de boot aangekomen zagen we al diverse pelikanen.
Na een heerlijke boottocht arriveerden wij bij een broedplaats van pelikanen.
Er zaten er plm. 4000 op een plateau. Indrukwekkend. Hiervoor zwommen er tientallen in het water, regelmatig tegelijk duikend naar een vis. De gelukkige vanger werd hierna belaagd door zijn soortgenoten. Verder diverse andere vogels gespot zoals de paradijsvogel, diverse soorten aalscholvers, maribu enz.
De gids wist nog een plek, waar soms kleine krokodillen lagen. Bij aankomst lag er een, maar toen de boot te dicht bij kwam konden wij nog net in een flits zien hoe hij het water indook.

Terug op de camping zagen we een Nederlands kenteken de camping oprijden. Een grote witte truck met een grote witte camperopbouw. Jan en Mariska uit Enschede, zijn bezig met een “wereldreis “met deze zelf omgebouwde voormalig legertruck. Alles verkocht, bedrijf en huis en nu voor onbepaalde tijd op reis door Afrika en daarna zien ze wel waar de reis heen gaat. Beide nog jong (midden dertig ) dus alle tijd voor een jarenlange reis.
De middag verder bij het zwembad kunnen liggen en de camper gewassen.
Toen een zijde van de camper was gewassen in de schaduw de camper even willen draaien om ook de andere zijde in de schaduw te kunnen wassen.Maar dit ging mis. De camper kwam op de camping helemaal vast te zitten in het losse zand. Geen uitkrijgen meer aan. Ook niet na het uitgraven van de wielen. De carter zat tot op het zand. Uiteindelijk heeft Jan met de lier van zijn truck ons losgetrokken.

Door een van de medewerkers op de camping werden we uitgenodigd om het feest in zijn dorp te bezoeken. Het dorp ligt ook in het park op 400m van de camping. We werden binnen de omheining enthousiast door zijn ouders ontvangen. We moesten zelfs op de grond aanschuiven en een hapje mee eten. Een soort dunne spaghetti met uien en schapenvlees kregen we op een grote schotel. Een schaal met water om de handen te wassen en dan met de vingers eten. Heel gastvrij. De rest van het dorp bekeken en overal werden we enthousiast binnen gevraagd. Alle kinderen wilden op de foto en daarna de digitale foto bekijken. Ondanks de armoedige en primitieve omstandigheden zagen we alleen blijde mensen en lachende kinderen. Je realiseert je hier nogmaals hoe goed wij het hebben. Het water wordt door de vrouwen in kannen van 20 liter op het hoofd gehaald uit de rivier welke 3 km verderop ligt.
Het park en de regio zijn met Nederlandse subsidie aangelegd. Helaas is de waterpomp defect,, waardoor de vrouwen dagelijks het water moeten halen.
`s Avonds nog gezellig met Jan en Mariska nagezeten. Ze zijn te volgen op www.travel2survive.com.