Bamako naar Siskasso en de gijzelingen

21 november rustdag Bamako

Gisteravond heerlijk Malinese gerechten gegeten in het Malinese restaurant.
We werden ontvangen door Klaas Tjoelker een kennis van Sekou`s moeder. Als kind kwam Sekou al bij hem over de vloer toen Klaas ook in Ouagadougou woonde.
De vrouw van Klaas is hoofd van de Nederlandse ontwikkelingshulp in Malie. Voorheen is Klaas ook altijd in deze sector werkzaam geweest,maar jaren geleden besloot hij een andere weg in te slaan. Hij werkt hier in dit restaurant om de Malinese keuken te leren kennen en om de
logistiek in de keuken te verbeteren. Interessant om met hem te praten, aangezien hij de hele wereld moet hebben bewoond aangezien hij en zijn gezin 35 maal verhuisd zijn.

Voor vandaag stond een bezoek aan het Nationaal Museum gepland, maar bij aankomst bleek deze op maandag gesloten te zijn.
Het ernaast gelegen Nationale Park was wel geopend dus werd deze bezocht.
Enigszins tegenstrijdig om te zien hoe rijkelijk hier met water wordt gesproeid, terwijl enkele dagen terug de vrouwen elke dag een uur moesten lopen om aan water te komen.

22 november
Gisteravond met buikklachten naar bed gegaan en vandaag besloten een echte rustdag te houden.
Afwisselend in bed gelegen en tussendoor enkele kleine wasjes gedaan.
De overigen zijn nu wel naar het museum geweest, een oude markt bezocht en het artisinal centre.

23 november
Reisdag Bamako naar Segou
De overnachtingsplaats was weer bij een "hotel".
Wel rustig op een binnenplaats, maar zowel douche als wc, waren bijzonder vies dus werden deze gelijk schoongemaakt voor zover mogelijk.
Tegen 16.00 uur samen met Ruud en Sekou een wandeling gemaakt naar de haven bij 35 graden.
Volgens de voorspelling van Ruud was het plm. 1500 meter, maar tijdens het lopen bleek het reeds een stuk langer.
Volgens ons was het minstens 3km, de volgende dag bleek het 4 km te zijn, gemeten op de km-teller van Rosalien`s fiets.
Gezellig nog een pilsje gedronken bij de Auberge en in het donker terug gelopen.

24 november
Sekou heeft een mail van zijn moeder ontvangen, dat er twee Fransen zijn ontvoerd in de plaats Gao.
Dringend advies om NIET naar de Dogon vallei te gaan, een van de hoogtepunten van deze reis.
Een domper voor ons allen, want voor aanvang van de reis was reeds besloten niet te gaan, maar de situatie was tijdens de reis veranderd en opeens zouden we wel gaan.
Nu dus dit bericht van definitief niet gaan.

In een brommertaxi zijn we met z`n allen naar de oude stad Segou geweest.
Midden in de stad (dorpje ) was een 7 zalen gebouw nagebouwd, maar verder was het niet echt indrukwekkend.
Niet echt verschillend t.o.v. de vele dorpjes welke we reeds hebben bezocht.
Het wordt ook commercieel uitgebuit, want de "koning" moest wel worden betaald.

Hierna naar het Bogolan museum.
Hier worden op authentieke wijze beschilderde doeken gemaakt.
Alleen de ruwe katoenen draad wordt in grote bossen aangeleverd.
Deze worden vervolgens op de spoelen voor het weefgetouw gezet en vervolgens op het weefgetouw de doeken geweven.
Hierna geverfd met natuurlijke verfstoffen uit de bast of aarde en beschilderd met de hand.
Met tandenborstels wordt de verf op de grote vlakken opgebracht.
De witte lijnen ontstaan, doordat er zeep met bleek op deze lijntjes wordt aangebracht waardoor deze bleken.
Prachtige doeken voor de prijs van 35 euro voor een doek van 1x2m. Ongeveer 4 mandagen werk.
Bij aankomst op de "camping" eerst de douche gerepareerd. Deze had geen douchekop en er lag nu een nieuwe los bij.
Waarschijnlijk met de gedachte: wie het gebruikt moet het ook maar repareren.
Met ducktape het e.e.a. passend gemaakt en ja hoor de muurbevestiging brak af. Twee zelftappers achter de tegels gedraaid, een stukje draad ertussen en de stang zat weer vast totdat ook de moer middendoor brak waarmee de stang aan de kraan zit.
Ook met tape strak bevestigd en we hadden een uitstekende douche.

Om 17.00 uur met z`n tweeen in de taxi naar de haven voor wat foto`s en om naar de bedrijvigheid aan de wal te kijken.
Overal vrouwen bezig met de was en om zichzelf te wassen. Van jong tot oud. De schone kleding wordt gewoon op de stoffige stenen walkant te drogen gelegd.
Ook veel bootjes gevuld met zand, welke aan de overkant van de rivier wordt gehaald. Het uitladen gebeurt door twee mannen, welke het zand op een draagbaar scheppen, vervolgens in het water stappen en het naar de oever dragen in een rennend tempo.
Dit alles bij een temperatuur van 38 graden.
Aansluitend in de Auberge gegeten.


25 november
Het dagprogramma was een bezoek aan het pottenbakkersdorp en verder vrijaf.
Aangezien de "camping" niet echt uitnodigde tot een langer verblijf besloten we om de excursie
`s morgens vroeg te houden en s`middags naar Terya Bugu te vertrekken.
Een veel aantrekkelijker alternatief.
Om 8.00 uur zou de pinas ( lange smalle houten boot ) voor ons klaar liggen.
Het werd een half uurtje later, voordat we vertrokken voor een boottocht van 70 minuten naar de overkant van de Niger, welke hier een 200m breed is en door de delta hierachter gelegen.
Een prachtige tocht.
In het dorp bleek men de potten nog op de originele ambachtelijk wijze te maken.
De klei werd samen met zand door de vrouwen/meisjes met de voeten gemengd.
De onderste helft van de pot wordt op een schaalmodel gevormd.
Vervolgens eraf gehaald en handmatig verder naar boven afgewerkt middels schrapen en klei toevoegen.
Geen draaiplateau waarop de pot staat, maar gewoon er zelf omheen lopen.
Er lagen reeds heel veel schoven met graanstengels en gras klaar op de wal om op zaterdag de potten er tussen te leggen en vervolgens het stro aan te steken om de potten te bakken.
Bijzonder dat dit nog in deze tijd op deze manier gebeurd.
Tegen 12.00 uur terug en om 13.00 uur vertrokken naar Terya Bugu, waar we tegen 16.00 uur aankwamen.

26 november.
Midden in de nacht tegen 3 uur ging de mobiele telefoon. Je schrikt wakker en denkt gelijk dat er iets moet zijn gebeurd. Op het scherm zagen we dat Joran belde. Dus iets in de directe familie ?
Gelukkig klonk hij redelijk opgewekt en begon met de vraag : “Alles goed met jullie ? “
Wat bleek, hij had op internet gezien dat er twee Nederlanders in Timboektoe waren ontvoerd en een Duitser was doodgeschoten. Hij dacht al dat wij niet naar Timboektoe zouden gaan, maar was toch wel bezorgd..Geeft toch een goed gevoel.
De volgende morgen direct met de anderen het e.e.a. doorgesproken en aangegeven, dat wij liever niet meer naar Djenne wilden gaan om de grote moskee te bezoeken. Een andere top bezienswaardigheid in Mali. Wel opnieuw een grote teleurstelling maar volgens ons verstandig.
Gelukkig dachten de anderen er ook zo over en unaniem besloten om niet naar Djenne te gaan en zelfs om direct te vertrekken uit Terya Bugu.

Opvallende is, dat het de laatste jaren juist rustig was met de gijzelingen. De laatste waren jaren terug, toen Parijs-Dakar vanwege gijzelingen afgelast is. Tot op heden werden er ook voornamelijk Fransen ontvoerd voor het losgeld.
Volgens Sekou zou dit te maken kunnen hebben, dat niemand nog controle heeft over de Touaregs.
Tot voor kort had Khadaffi dit, maar zoals bekend leeft deze niet meer.
Khadaffi wordt in West Afrika heel anders bekeken, dan in de westerse landen. Khadaffi wilde in West Afrika een soort unie oprichten samen met Mali, Niger e.a. Dit als tegenwicht tegen de andere grootmachten. Hiertoe heeft hij veel moskeen en scholen in deze landen gratis laten bouwen.
Hij wordt hier als een weldoener gezien.

Aangezien wij met onze voertuigen toch wel opvallen en je nooit weet of er niet een idiote lokale cel op het idee komt om ook mee te doen met de gijzelingen, denken wij een verstandig besluit te hebben genomen.
Temeer, omdat het niet meer uitsluitend om Fransen gaat, maar nu ook Nederlanders.
Heeft er misschien mee te maken, dat wij de Navo actie hebben ondersteund in Libye.

Voor ons gold, dat langer op dezelfde plaats blijven een verhoogd risico kan betekenen.
Met weemoed namen we afscheid van Terya Bugu, we hadden ons zo verheugd op een verblijf van 3 dagen in dit prachtige park direct aan de Bani.
Tegen 10.00 vertrokken, zodat we nog dezelfde dag in Siskasso konden zijn, om de volgende dag de grens met Burkina Faso over te steken.
Opvallend was dat we allemaal op weg hierheen opgelet hebben of er niet een snelle auto achter ons aan kwam.