Benin en zorgelijk Afrika

16 december

Tegen 8.00 uur zijn we vertrokken om eerst nog te tanken, geld op te nemen en nog snel wat boodschappen te doen.
We hadden om 14.00 uur afgesproken met de anderen bij de grensovergang.
De afwerking van de formaliteiten viel mee.
Het kan steeds sneller.
Binnen 1,5 uur stonden we in Benin. Snel het vlaggetje verwisselt en op naar de overnachtingsplaats hotel Porga, waar we tegen 16.00 uur aankwamen.
Het hotel ligt aan de rand van het Pendjari park.
Het park was net 1 dag open, dus zou je denken, dat we als toerist met open armen zouden worden ontvangen.
Niets is minder waar. Ze zijn geen camping dus zijn campers niet welkom.
Na enig onderhandelen en de toezegging, dat we iets zouden komen drinken en in ieder geval zouden Jan/Rosalien en wij 1 avond komen eten in het restaurant, mochten we blijven.
`s Middags nog wat gedronken en bij het afrekenen, hadden ze geen wisselgeld voor Jan. Hij had nog 1600 cfa tegoed en kreeg hiervoor een tegoedbon.
Goed gegeten en meteen 3 broodjes voor de volgende morgen besteld.
Bij het afrekenen wilde Jan de tegoedbon inwisselen, maar nog steeds geen wisselgeld, dus moest het de volgende dag maar.
Sekou had inmiddels contact met de gids/chauffeur, welke ons de volgende dag door het safari park zou brengen.
De door Margriet voorgestelde route werd door hem afgeraden. Te weinig beesten te zien.
Het alternatief was om vanuit de volgende plaats Tanguieta te vertrekken en van daaruit 50 km pisteweg en vervolgens 100km door
het park en terug.
Hiertegen protesteerde de hotelmanager, want we zouden 2 nachten blijven en blijkbaar was hij toch wel gesteld op onze
aanwezigheid ( bestedingen ).
Uiteindelijk besloten om de gids terug te sturen en zijn benzinekosten te vergoeden en de volgende dag zelf naar Tanguieta te rijden en daar iets te regelen.
Gids boos, hotelmanager boos en wij tevreden.

17 december
Tegen 8.00 uur de broodjes gehaald, maar niemand wist ervan.
Na enige discussie toch 3 bleke broodjes meegekregen.
Vlak voor vertrek wilde Jan zijn tegoedbon nog inwisselen, maar de 3 broodjes werden er afgetrokken.
3 broodjes voor 1000 cfa. Normaal betalen wij 100cfa per stuk.
Duidelijk een streek geleverd dus.
Aangekomen in Tanguieta heeft Sekou i.o.m. de hotelmanager van hotel Boabab een gidschauffeur gebeld.
Binnen een half uur was alles geregeld.
Wij zouden eerst de 40km gerenoveerde pisteweg met de campers afleggen en de volgende dag zou de auto ons om 7.00 uur oppikken
bij de ingang van het park.
De door ons geplande camping vlak voor de ingang van het park was voor onze camper niet bereikbaar.
De laatste 400m waren te slecht en we wilden geen schade.
Dus naar de ingang van het park gereden, de situatie uitgelegd en we werden met open armen ontvangen.
Wat een verschil met hotel Porga.
Helaas besloten Sekou en Ruud-Connie op het allerlaatste moment om toch naar de camping te gaan.
Toen we tegen 18.00 uur voor de camper zaten, bleek dat we aan de looproute naar het dorp zaten.
Tientallen vrouwen met kleine kinderen liepen aan ons voorbij.
Een beeld om mistroostig en hopeloos van te worden.
We kennen allemaal het beeld van Afrika van armoede en eenvoud.
We zien het op televisie en doen hier meestal af met; het zal wel een beetje aangedikt worden voor de kijkcijfers en/of de bijdrage`s.
Nou ik moet iedereen teleurstellen. Het is vaak nog erger, dan wij in Nederland ervaren.
Op het aap,noot.Mies plankje liep Teun tenminste nog in nette kleren achter zijn hoepel aan.
Hier lopen ze echt nog achter een versleten fietsenband te rennen in oude versleten, gescheurde kleren, geen schoenen aan,de snotterbel vies van het stof enz. enz.

Vrouwen welke de hele dag op het land gewerkt hebben samen met de kinderen en tegen 18.00 uur weer thuis komen, met grote bossen
brandhout op hun hoofd, kinderen van 6 a 7 jaar welke een kleiner broertje/zusje op hun heup of rug dragen.
Allemaal zien ze er moe en stoffig uit na een dag op het land.
Met grote verbaasde ogen lopen ze aan de campers voorbij.
Wanneer we ze begroeten komt er een enthousiast 'bon soir" uit.
Het is een beeld van Afrika wat ons al weken achtervolgt en waaruit je niet kunt ontsnappen, zoals wanneer je uitsluitend in hotels slaapt.
Ik realiseer mij, dat ik probeer een beeld van de werkelijkheid hier weer te geven, maar dat ook mij dat niet zal lukken.
Dit begrijp je uitsluitend wanneer je er een tijdje tussen geweest bent.
Het maakt je enigszins wanhopig, wat is er toch in hemelsnaam met al dat ontwikkelingsgeld gebeurd?
Natuurlijk, je ziet wel veel waterpompen en overal schooltjes, maar er zit geen enkele vooruitgang in.
Het lijkt haast een onmogelijke zaak om dit deel van de wereld een beetje meer voorspoed/ economische vooruitgang te geven.

18 december
Tegen 6.30 uur met de safari auto het Pendjari park ingetrokken.
Het is een prachtige safari geworden, waarbij we veel dieren hebben gezien, welke nog steeds in hun natuurlijke habitat leven.
We hebben de volgende dieren gezien:
Olifanten (dichtbij), nijlpaarden, krokodillen, heel veel antilopes van klein tot indrukwekkend grote bokken, wilde zwijnen, waterbokken,
twee soorten apen, veel buffels, diverse vogelsoorten, gieren, ganzen enz.
Een prachtige safari van 185 km waarvan we tegen 17.00 uur terug waren bij de ingang van het park.
Met Sekou afgesproken, dat de chauffeur van hun camping ons tegen 18.00 uur zou komen halen, om daarna op de camping het stof en zweet van deze dag van ons af te spoelen middels een duik in het "zwembadje ??"en een heerlijke (warm water ) douche.

De eigenaar Alfred ,is een Duitser, welke 30 jaar geleden als vrijwilliger naar Afrika is gekomen en nu een eigen bedrijfje ( camping ) heeft.
Zijn vrouw en kinderen wonen in de kustplaats Cotonou, omdat zijn vrouw niet kan aarden in het binnenland en
vanwege de studie van de kinderen.
Op de vraag, hoe hij als "rijke "westerling kan omgaan met de konstante armoede om zich heen gaf hij een schokkend antwoord.
"Als je in de grote kustplaatsen in Benin en Togo komt zie je diverse Porsche`s en andere grote auto`s rijden door zwarten en ook grote huizen in hun bezit hebben.
Wanneer de lokale kinderen komen bedelen, zeg ( denk ) ik: Ga maar naar je zwarte broeders bedelen.
Eigenlijk had hij geen goed woord over voor het land/ bevolking.
Opleiding is niet nodig, want er is toch geen werk.
Ze moeten in dit land meer aan gezinsplanning doen.
Ik denk , dat hij hierin wel een punt heeft.
Onze indruk is, dat elk meisje van 16 jaar al een kind heeft.
Zo gauw ze gaan "bloeden " (ongesteld worden ) zijn ze prooi voor de jongens.
Wanneer ze nog geen kinderen hebben, zijn de borsten nog mooi, maar na een kind niet meer, is de redenering van de jongens.
Veel plezier zullen de meisjes niet beleven aan de sex , want de meeste meisjes zijn besneden.
Een schrijnend gezicht om deze jonge moeders met een kind op de rug en een zware last op het hoofd te zien lopen.

Dat ook wij ons voor dit beeld regelmatig (moeten ) afsluiten, blijkt wel doordat we heerlijk vis en eend hebben gegeten bij Alfred.
De rode wijn welke overbleef bij de camper opgedronken samen met Jan en Rosalie.
Veel gelachen en heerlijk tot 0.00 uur buiten gezeten.

19 december
Een makkelijke reisdag.
Eerst 40km goede pisteweg en daarna 50 km asfaltweg door bergachtig gebied naar Natitigou.
Op de pisteweg weer heel veel vrouwen met grote bossen brandhout op hun hoofd.
Tientallen kilometers moeten sommigen lopen naar de stad Natitingou.
Opbrengst van het hout 500 cfa ( 75 eurocent )
Ook veel jonge meisjes met een last op het hoofd.
De vele rijden vrouwen worden regelmatig ingehaald door jongens/mannen op brommers.

Tegen 14.00 op de plaats van bestemming en eerst maar weer eens de camper gewassen, want alles wat je aanraakt zat onder het rode stof.
Ook de cabine een grondige schoonmaakbeurt gegeven.
We worden eigenlijk een beetje moe van steeds maar weer elke dag het stof overal.
Langs de weg, in de winkels, op straat, in de camper, aan de camper werkelijk overal.
Dit elke dag weer, samen met het beeld van de armoede, maakt dat we uitzien naar Ghana.
Onze verwachting is, dat het daar groener, minder stoffig, meer water enz is
De luchtvochtigheid is wel hoger, maar daar zullen we genoegen mee moeten nemen.
We hebben nog 38 dagen te gaan en nog slechts 2200km.
Stiekem zijn we misschien al wel een beetje aan het aftellen.
Zeker met de gedachte van de feestdagen op komst.

Vanaf deze plaats willen we iedereen fantastische feestdagen toewensen en hopelijk draagt ons verslag eraan bij, dat iedereen tijdens de kerst even stilstaat bij dit deel van de wereld.
Namens ons beide: Prettige kerstdagen.
xxx







: