Kpalime 20-23 december

20 december

Tegen 9.30 uur vertrokken richting het lokale museum.
Stelde niet zo heel veel voor, maar toch leuk om de wapens en werktuigen te zien , waarmee de mensen vroeger werkten.
Hier ook een gids ontmoet, welke ons kon begeleiden naar een van de Tata Somba dorpjes in het Atakora gebergte.
In het museum reeds een DVD gezien over een van deze dorpjes.
Het dorpje lag op onze geplande route naar de grens met Togo, maar Jan had in de Lonely Planet gelezen,
dat er voor de uitreis uit Benin een politiestempel nodig was, welke niet aan de grens welke wij zouden oversteken, te krijgen was.
We moesten dus uitwijken naar een andere grensovergang t.w. Ouake en overnachten in Djougou.
Op weg naar het Tata Somba dorp bleek dat de weg erheen een pisteweg was van 40km.
Een matige kwaliteit bovendien met veel wasbord.
Na 3km zijn wij gestopt en hebben aan de anderen medegedeeld, dat wij rechtsomkeert zouden maken.
Niet nog eens al dat stof en dat gerammel.
Jan en Rosalie waren dezelfde mening toegedaan en keerden ook om.
Afgesproken met Sekou, dat wij elkaar in Djougou wel weer zouden treffen.
Op weg hierheen lag nog een mooie cascade ( waterval ) en dit trok ons meer.
Het bleek ook een prachtige cascade. Water trekt ons toch meer dan stof en gerammel.
Onder bij het meertje trok de meegelopen gis mij plotseling terug en begon met stenen te gooien.
Wij begrepen er niets van, totdat hij serpetine zei en naar een boomtak op de grond wees.
Een dun groen slangetje van plm. 30 cm lag op die tak.
Hij antwoordde, dat deze heel giftig was. Ik was er bijna op gaan staan.
Na enkele rake stenen verdween de slang in het heldere water.

Overnacht in Djougou op de binnenplaats van een redelijk hotel met 40 kamers, waarin Sekou
de enige gast was.

21 december
Vandaag weer een grensdag.
Slechts 33km naar de grens en daarna nog 75 naar het hotel.
De grensovergang was eigenlijk een makkie.
Bij de grensovergang aan Togo zijde waren geen zegels meer voor de visa dus moesten deze door een
"brommertje "worden gehaald. Inklusief deze vertraging duurde het slechts 2.5 uur.
Tijdens het wachten op de zegels maakten we kennis met twee jongelui uit Australie welke in West Afrika
rondreizen met het openbaar vervoer en taxi`s.
Tammy en David waren reeds in Ghana geweest en wilden naar Mali enz.
Door de bekende onveililgheid keerden ze nu terug naar Ghana, waarover ze vol lof waren.
Mooi land en bijzonder aardige mensen. Een taxi zou hen naar het volgende stadje Kara brengen. De chauffeur vroeg echter teveel geld en ze gaven aan niet van aanbod gebruik te willen maken.
Hij bleef echter wachten, waarschijnlijk met de gedachte dat er verder toch geen taxi was.
Wij boden aan om met ons mee te reizen naar Kara, slechts een 25km.
Uiteraard was de taxichauffeur het hiermee helemaal niet eens. Hij was speciaal naar de grens gereden en had twee uur staan wachten.
Toen wij weg wilden rijden werd zelfs de politie erbij gehaald, welke adviseerde om toch een vergoeding te betalen.
Tammy en David hielden voet bij stuk en zeiden dat ze tot twee maal toe hadden gezegd niet van zijn diensten
gebruik te zullen maken.
De politieagent wist duidelijk geen raad met de situatie en trok zich iets terug.
Van deze aarzeling hebben wij gebruikt gemaakt en snel weggereden en beide in Kara afgezet en zelf doorgereden naar Sokode.

Omdat ook de klok nog een uur terug gezet wordt waren we reeds om 15.00 uur op de binnenplaats van het hotel, waar verder niets te beleven is.
Morgen weer slechts 175km naar een hotel, waar we vroeg zullen aankomen.
Rosalie stelde daarom voor om gelijk de volgende dagafstand van 100 km te nemen naar een hotel gelegen op een mooie plaats en bovendien met zwembad.
Deze extra dag kan tevens gebruikt worden voor de was.
Ruud en Connie gaven aan zich aan het schema te willen houden, dus zullen we elkaar over twee dagen weer treffen in Kpalime.

22 december.
Vandaag is de bedoeling om twee dagafstanden te rijden, omdat we anders weer heel vroeg bij het hotel zullen arriveren, in een plaats
waar verder niet veel te beleven valt.
Het eerste deel van de route verliep redelijk snel. Wel af en toe potholes maar redelijk te rijden over goed asfalt.
Het tweede deel van Atakpame naar Kpalime was er een van uitzonderlijke categorie, maar dan in het negatieve..
De weg staat bekend als de slechtste weg in Togo. Heeeeeeeeeel veel gaten waar tussendoor gemanouvreerd moest worden.
Ongelooflijk. Over de 80km hebben we 4.5 uur gedaan.

Opvallend was onderweg het grote aantal kerken en hospitaals in de kleine dorpen langs deze weg.
In Togo zijn opvallend veel kerken en ook van veel verschillende protestantse geloven.
Gezien de opschriften op de motortjes en de namen van bijv. "kapsalons"is men hier heel gelovig.
Brommer/motortjes met "Dieu is love", Jesus loves us", Jesus is Lord enz.in het metalen frame,. Kapsalons met de naam : in Dieu " enz.

Kort voor zonsondergang kwamen we aan in Kpalime, samen met Jan en Rosalie, welke we onderweg achterop waren gereden.
Omdat het hotel moeilijk te vinden was een lokaal iemand aangesproken, welke gelijk aanbood met Jan in de camper mee te rijden naar het hotel.
Hij bleek chef kok in een Frans restaurant genaamd Chez Fanny.
Direct na aankomst bij het hotel, het zweet en stof van ons afgespoeld in het zwembad.
Daarna heerlijke varkenskarbonade gegeten in het restaurant.
We waren verbaasd hier varkensvlees aan te treffen op de menu kaart en de karbonade smaakte zelfs bijzonder goed.
Heerlijk na weken van kip en pintade.

23 december
Vandaag staat een excursie gepland naar een koffie en cacaoplantage.
Plan was om tegen 11 uur te vertrekken, want Ruud/Connie en Sekou moesten vanuit Atakpame komen.
Gisteravond na onze aankomst maar snel gebeld, dat we beter de excursie naar de middag konden verplaatsen, omdat ze vanwege de zeer slechte weg nooit op tijd in Kpalime zouden kunnen zijn.

De excursie was direct buiten Kpalime en een studentenproject.
Hier werden de cacoa en koffierassen verbeterd en de plantjes aan de boeren in de streek verkocht.
De kassen waren slecht onderhouden en onze gids van slechte kwaliteit.
Hij wist weinig te vertellen, maar gelukkig wist onze chauffeur wel het een en ander te vertellen.
Wel interessant om te zien hoe koffie en cacao verbouwd worden en deze als vruchten aan de plant te zien.